Het Peak District is een groot nationaal park dat zich uitstrekt van de Midlands tot de noordelijke delen van Engeland. Het is het eerste officiële nationale park in het Verenigd Koninkrijk en staat bekend om zijn overvloed aan natuurlijke schoonheid. Engelse dichter Matthew Stoppard verkent het diverse terrein van het Peak District en laat zien hoe het wilde en golvende landschap zijn werk heeft geïnspireerd.
Telkens wanneer ik denk aan de relatie tussen poëzie en het landschap, sta ik versteld van het gebrek aan belangrijke poëtische werken in verband met het Peak District. Tuimelend naar landelijke steden elders in het land kan ik het niet helpen ze te vergelijken met mijn geboortedorp Derbyshire en me af te vragen waarom het gebied niet bekender is; dit is vooral duidelijk gezien hoeveel het mij als dichter heeft beïnvloed.
Veertien dagen voor mijn 21e verjaardag kwam ik terug van een paar dagen in Edale met een andere kijk op vers. Ik had eerder gebieden van de Dark Peak bezocht, maar deze reis, die Kinder Scout en Jacob's Ladder omvatte, inspireerde me om mijn eerste commercieel succesvolle gedicht te schrijven, 'A Tactile County'. Tijdens de reis terug naar het treinstation van Chesterfield merkte ik dat mijn hele benadering van schrijven was veranderd. Het was niet zozeer mijn bezorgdheid over de vallei als onderwerp voor poëzie, maar meer dat ik me bezeten voelde door het snel veranderende landschap en hoe dat op de pagina kon worden bereikt. Binnen een paar furlongs kan het terrein dramatisch golven; Vooral Edale laat de wandelaar het ene moment gemakkelijk door een geul slenteren en het volgende moment een klauw op. Ik onderzocht niet langer de reikwijdte van emotie, maar de steilheid ervan. Zoals de enorme daling van Kinder Scout naar de rivier beneden, zou ik proberen beelden te destilleren die plotseling in anderen naar beneden vallen.
De regio staat ook bekend om zijn grillige weer. Het was tijdens mijn eerste bezoek daar dat ik de meest gewelddadige regen tegen mijn gezicht zag en de mooiste zonneschijn die mijn kleren droogde terwijl ik over de deken turf stak op het ruige plateau van Kinder Scout. Het is belangrijk om te vermelden dat deze top het hoogste punt in de East Midlands is, met een hoogte van meer dan 600 meter. Het is niet zo groot als de Lake District's bijna 1000 meter hoge Scafell Pike, de top van Engeland, maar nog steeds een berg van groot formaat. Het is ook winderig van karakter; de steile hellingen hebben geleden onder de erosie van molensteenerosie, bosbranden en overbegrazing. Hier bevond ik me van dichtbij met een ram en werd ik geïnspireerd om een gedicht te schrijven over het Derbyshire-beest. Hij keek me strak aan en richtte zich op om me in het middenrif te stoten. Gelukkig schrok een plotselinge donderslag hem de heuvel af en ik was blij dat mijn broek doordrenkt was met regen en niet bang was.
En stel je voor dat je als onbezonnen 20-jarige ontdekt dat Edale het begin was van de Pennine Way. Hoe gemakkelijk zou het zijn om een tent en slaapzak op te bergen en regelrecht Schotland binnen te lopen en God-know-how te ontmoeten langs de 270 mijl van heide.
Voor een meer rommelige ervaring, en ik bedoel dat liefdevol, zit Castleton naast de Edale-vallei en tussen de meest populaire toeristische steden in de Dark Peak. De rivier de Noe stroomt er doorheen en de formidabele Mam Tor kijkt uit over het reilen en zeilen vanaf haar met heide gevlekte stoel.
Voor een jongen die in North-East Derbyshire is opgeleid, is Castleton een verplichte klasreis en Mam Tor is absoluut een verplichte klim. 'Mam' is duidelijk een afleiding van 'moeder', die beelden oproept van noordelijke jongeren in korte broeken die over geplaveide straten lopen met broden van Hovis, maar de naam van de berg is Noors voor 'Mother Hill'. Dit als een ontluikende dichter leren was een andere openbaring, want ik werd getroffen door het idee om het land te vermenselijken: het observeren van een elementaire familiesaga, waarin de stad een moederberg heeft en bijna alles om haar heen verzorgt. In tegenstelling hiermee is Castleton de thuisbasis van een merkwaardig genoemde grot, 'The Devil's Ass'. Ook bekend als 'Peak Cavern' of 'Peak's Hole', was het verrassend om te ontdekken dat deze plaats het onderwerp was geweest van een gedicht van de filosoof Thomas Hobbes. De jonge geleerde produceerde De Mirabilibus Pecci: Concerning the Wonders of the Peak in Darby-shire in 1636 terwijl hij William Cavendish les gaf in Hardwick Hall. Helaas is het gedicht niet meer dan een stuk rijmelaar dat de naam van de grot grof herhaalt in plaats van erop uit te breiden. Om getuige te zijn van de grot is het alsof je tegenover een gigantische oesterschelp staat; de natuurlijke grijzen en beiges in de gloaming bevestigen dat je overgeleverd bent aan de mineralen. Er zijn rondleidingen beschikbaar en de grot is ook een evenementenlocatie, met in het bijzonder de songwriter Sheffield Richard Hawley. Evenzo kunt u een ondergrondse boottocht maken in de Blue John Mine and Caverns.
Een andere invloedrijke uitval voor mij was een winterbezoek aan Curbar Edge, verder naar het zuiden, met uitzicht op Chatsworth House en Baslow. Het was tweede kerstdag en ik dacht dat de wandeling me zou verlossen van de feestelijke buik die het knoopsteken op mijn nieuwe shirt testte. Uitgerust met onpraktische schoenen en een met sherry gevulde heupfles, klom ik de heuvel op, glipte zo nu en dan op puin en stopte voor een slokje kerstsfeer, totdat ik de rotsblokken en de cenotaaf bovenaan bereikte. Hoewel Eyam rijmpjes van 'Ring-a-ring-a-Roses' zal brengen
'voor je oren, het is het dorp Curbar dat voor het eerst de pest heeft geleden. De tragische Cundy-familiegraven zijn te vinden op de heide, nog een herinnering aan het unieke karakter van deze regio. Mijn wandeling (en mijn atletiek) op die dag was beperkt tot het dorp, maar ga verder langs Curbar en Froggatt Edge op en daar vind je nog een grillig platform om op te staan en het intimiderende groen en de duizelingwekkende schoonheid op te slokken.
Na het verzamelen van al deze kenmerken ben ik ontevreden. Er zijn fijne dichters die in het Peak District wonen, Ann Atkinson, Roy Fisher en River Wolton om er maar een paar te noemen, en hun output wordt beïnvloed door het landschap. Er is echter geen directe correlatie tussen poëzie en de pieken, zoals Hardy's Wessex of Wordsworth's Cumbria. Hoe kan het zijn dat een regio die leeft met geweld en lieflijkheid niet wordt gevierd in populaire verzen? Maar dan ben ik er zeker van dat geen sonnet of ballad zo'n groene uniciteit kan complimenteren. Het is een eigen gedicht.
Afbeeldingen met dank aan: 1: WikiCommons, 2: Andrew Kingsford-Smith / Grinsford. 3: Evilbish / WikiCommons
