De in Turkije geboren fotograaf Ozge Cone maakt suggestieve zwart-witportretten en stillevens. Nadat we van Istanbul naar Londen zijn verhuisd, praten we Ozge bij om te praten over hoe haar werk het idee van identiteit, bestaan en zelfontdekking weergeeft.
Wanneer realiseerde je je dat fotografie jouw roeping was?
Er is geen moment van realisatie voor mij. Ik ben altijd gehecht geweest aan de kunst van fotografie. Ik was vooral meer geïnteresseerd in fotografie uit het begin van de 20e eeuw en experimentele fotografie. In mijn hele leven had ik nog nooit zoiets als een steek door mijn hart gevoeld terwijl ik lange tijd naar een kunstwerk staarde. De fotografie wekte deze gevoelens in mij op. [Ik herinner me het punctum van Roland Barthes op dit punt.] Maar het was niet datgene dat me ertoe bracht foto's te maken. Ik had alleen een speciale relatie met fotografie. Ik begon foto's te maken toen ik naar mezelf begon te zoeken. Mijn foto's zijn in mezelf veranderd en mezelf in foto's. Ik zoek mezelf en antwoordt.
Hoe zou je je werk in drie woorden omschrijven?
Onbewuste manifestaties, psychologisch, chaotisch.
Je werk duikt in het concept van identiteit. Zou je zeggen dat dit een reflectie is in je eigen leven?
Natuurlijk. Ik ben een kunstenaar die constant op zoek is naar het antwoord op 'Wat is het?' Mijn werken zijn al zo lang gebaseerd op identiteit, representatie, verpersoonlijking, zelfvervreemding, bestaan en tijdsbeleving. Ik probeerde de effecten van deze concepten op de samenleving en de vervormingen van het leven van mensen te laten zien. Naast mijn identiteit als kunstenaar was de relatie die ik persoonlijk bedacht natuurlijk ook betrokken bij mijn werk. Tegenwoordig benader ik mijn werk subjectiever. Ik stel deze vragen meer aan mezelf.
Voor je werk gebruik je meestal vrouwelijke modellen. Hoe belangrijk is dat voor jou als vrouwelijke fotograaf?
Ik geloof niet in seksualiteit en esthetische concepten. Ik vecht met mezelf op mijn foto's. Daarom kies ik mijn modellen uit de mensen waarmee ik in mijn leven contact kan opnemen. Ik ben nog niet objectief voor mezelf om te transformeren in object van fotografie. Ik kan objectiever met ze zijn. Dat is allemaal de reden. [Ik zou meer met vrouwen kunnen discussiëren.]
Je foto's roepen emotie en mysterie op. Is dit iets dat je opzettelijk wilt dat je kijkers voelen?
Mensen gebruiken soms woorden waarvan ik me niet bewust ben, zoals 'mysterie'. Terwijl ik denk dat ik in mijn werk alles teveel geef. Ik manifesteer een emotie in mijn werken. De dingen die je hebt. Ik zeg niets dat je niet hebt. Dit is de plek waar ik het publiek ontmoet: 'WE.' Ik geloof hierin.
Heeft uw opvoeding in Istanbul en de verhuizing naar Londen uw werkstijl beïnvloed?
Te veel. Het gevoel in de stroom en beweging te zijn heeft mij altijd vrijheid gegeven. Zelfs het 'verlatings'-idee zou in het geheim een heroïsch genoegen schenken. Ik kwam naar Londen nadat ik ervoor had gezorgd dat ik niet meer in mijn eigen land wilde wonen. Op dit punt zorgde de morele verantwoordelijkheid die ik had, de realiteit waarin ik verstrikt raakte, je eigen chaos, de last van deze tijd waarin we leven, liefde, alles, ervoor dat ik mezelf helemaal verloren voelde. Ik geloof dat deze fase me wegbracht naar een ander bewustzijn van wat ik waarneem in mijn werken. Bij dat proces zijn mijn manipulatiewerken begonnen.
Hoe verschilt de kunstscene in Istanbul van die in Londen?
Er is eigenlijk geen groot gat. Ik denk niet zeker dat we de achterliggende zaken volgen. Wat mij betreft, als er vrijheid van mening en meningsuiting is, kun je jezelf meer loslaten. Ik zeg niet dat we het niet helemaal in Istanbul hebben, maar er is iets dat je beperkt: 'Angst'. Die angst verspreidt zich in alle opzichten. We moeten moediger zijn, niet alleen als artiesten, maar ook als galeriehouders.
Liever de kunstscene in Istanbul of Londen?
Ik ben iemand die over het algemeen niet 'verkiest' en bij toeval leeft. Daarom ben ik hier nu en woon ik in Londen. Ik zou natuurlijk graag actief zijn in mijn eigen land.
Je hebt de albumillustraties ontworpen voor kunstenaar Ash Koosha. Hoe is dat zo gekomen?
Toen ik voor het eerst naar Londen kwam, ontmoetten we Ash per ongeluk en ik geloof dat we een speciale relatie met hem hebben. Als ik mijn foto's zou converteren naar muziek, dan denk ik dat Ash ze zou componeren. Ik veronderstel dat het voor Ash hetzelfde zou zijn. En uiteindelijk, toen dat prachtige album van hem uitkwam, besloten we samen te werken. Ik heb ook het artwork gemaakt voor zijn persbericht, wat erg leuk was. We hebben het vandaag over de tweede fotosessie.
Is er een andere artiest waarvoor je een albumhoes wilt ontwerpen?
Ik ga binnenkort aan de slag met een andere geweldige muzikant. Behalve hem zou ik zeker met Bilal Salaam willen werken. Hij is zo'n geweldige artiest dat ik dankbaar ben voor zijn bestaan.
Als je een herinnering aan je jeugd op camera kon vastleggen, wat zou dat dan zijn en waarom?
Op de middelbare school werd ik verliefd op een jongen. Ik veronderstel dat hij op dat moment op de middelbare school zat. We dronken bijna elke schooldag 'school zonder einde' in Subway na school. Ik ging met een beste vriend naar Subway om hem twee jaar te zien. Ik voelde dat ik elke keer dat ik hem zag een hartaanval zou krijgen. We spraken nooit met elkaar, maar ik dacht altijd dat we naar elkaar keken. Op een dag, terwijl ik hem weer aankeek, viel ik van de stoel. Ik denk dat ik graag een foto van dit moment wil maken. Ik lach nu nog steeds.
Kun je ons vertellen over je creatieve proces?
Ik ben iemand die teveel nadenkt. Ik word soms wakker uit mijn slaap om na te denken. Ik overdenk alles wat ik heb bekeken, beluisterd, ervaren en dan stel ik vragen. Daarna komt er een 'moment' uit dat mij prikkelt. Dit is een gevoel alsof ik ga exploderen en verdwijnen. Ik weet alles wat ik wil zeggen, mijn handen werken alleen en dan produceer ik.
Wat was tot nu toe je meest trotse werk?
Ik kan Inside and Out and Now zeggen.
Hoe wil je dat je werk wordt herinnerd?
Zoals ze zijn.
Aan welke projecten werkt u momenteel?
Er is geen project waar ik momenteel aan werk, maar er zijn iets waarvan ik denk dat het een project gaat worden.
Wat kunnen we in de toekomst van je verwachten?
Het kan niet minder zijn dan de huidige, maar u kunt meer verwachten.
Waar kunnen mensen je werk vinden?
Op mijn website www.ozgecone.com.
Bedankt Ozge voor het praten met ons. Volg Ozge op Instagram en vergeet niet de Instagram-pagina van The Culture Trip te bekijken voor prachtig samengestelde kunst, architectuur, reizen en cultuur.
Interview door Ese Akpojotor
