Veronique Tadjo is een productieve schrijver die poëzie, romans en kinderverhalen heeft gepubliceerd. Geboren in Parijs, maar opgegroeid in Abidjan, in Ivoorkust, heeft ze vervolgens in veel landen over de hele wereld gewoond, wat haar een wortelloos en diasporisch gevoel gaf.
Veronique Tadjo, geboren in Parijs, opgegroeid in Abidjan, Ivoorkust, en in een groot aantal steden gewoond, van Lagos tot Mexico City, voelt zich door en door Pan-Afrikaans; niet alleen in politieke zin, maar in termen van haar individuele identiteit die ze ziet alsof ze een product is van het continent en niet van haar land. Dit resoneert door haar geschreven werk; haar verhalen zijn vaak tijdloos en maken gebruik van amorfe, onduidelijke locaties die allegorische voorstellingen zouden kunnen zijn van veel Afrikaanse landen. De reikwijdte van haar onderwerp, de rijkdom van haar beeldspraak en de breedte van toespelingen en referenties die ze gebruikt, kunnen ook worden toegeschreven aan haar Pan-Afrikaanse erfgoed, evenals haar gebruik van traditionele verhalen vertellen, die ze combineert met moderne experimentele vormen.
Veronique Tadjo, met dank aan Rama / Wikimedia Commons
Zoals zoveel diasporische en postkoloniale schrijvers, houdt Tadjo zich bezig met de veelheid van hedendaagse identiteit. Zo krijgen haar verhalen een gelaagd effect dat voor velen verwarrend kan zijn, aangezien verhalen en verhaallijnen schijnbaar willekeurig worden weggelaten en ontwikkeld, waardoor de ingewikkeldheden en inconsistenties van het echte leven worden nagebootst. Het is niet verwonderlijk dat haar houding ten opzichte van de creatieve processen op dezelfde manier open is, waarbij ze alle artistieke vaardigheden die ze bezit in gelijke mate gebruikt en waardeert, waarbij ze visuele kunst en literatuur als takken van dezelfde boom ziet.
Thema's die in haar geschriften bijzonder resonerend zijn, zijn onder meer de wijdverbreide corruptie van neokoloniale Afrikaanse regeringen. Ze nam ook deel aan het 'Rwanda - Ecrire par devoir de mémoire'-project uit 1998, dat kunstenaars uit verschillende media en nationaliteiten naar Rwanda bracht om de genocide van 1994 te bespreken; praten over de wreedheden die daar zijn gepleegd met overlevenden en getuigen. Deze artistieke inspanning was bedoeld om een einde te maken aan de Afrikaanse intellectuele en academische stilte over de genocide, in de overtuiging dat fictie de beste manier was om herinneringen en lessen levend en relevant te houden. Haar reflecties op de Rwandese genocide worden verzameld in In the Shadow of Imana; enkele van haar andere werken zijn As the Crow Flies en Chasing the Sun.
