Joong-hwa is een van de 600 Noord-Koreanen die in een buitenwijk van Zuidwest-Londen wonen. In een nieuwe korte documentaire, Little Pyongyang, onthult hij hoe het is om in de DVK te leven en hoe zijn leven is veranderd sinds hij naar Groot-Brittannië is verhuisd.
Hier in New Malden bieden lokale restaurants, cafés en supermarkten menu's en prijskaartjes in het Engels en Hangul. De buitenwijk heeft de bijnaam 'Little Pyongyang', naar de bevolking van 20.000 Koreanen. Maar voor Joong-hwa is een thuis weg van huis niet wat hij wil. Ondanks hongersnood, ziekte en dood droomt hij ervan terug te keren naar zijn roots in Noord-Korea.
Opgroeien in Noord-Korea
Little Pyongyang is een korte documentaire van Roxy Rezvany over het leven van een voormalige Noord-Koreaanse soldaat die in Groot-Brittannië woont. Joong-hwa vertelt over zijn jeugdherinneringen en laat zien hoe het was om in een van de meest gesloten landen ter wereld te wonen. Maar het bleek dat het leven in de DVK meestal vrij rustig was.
Joong-hwa in 'Little Pyongyang' © Roxy Rezvany / Beatriz Sastre
Rezvany's regiedebuut legt het Noord-Koreaanse leven vast op een manier die haaks staat op het melodrama in de media. 'We verdiepen ons in [mediaportretten] alsof het een spektakel is waar we naar kunnen gapen
We gaan gewoon: "Oh kijk naar ze. Het zijn allemaal maar drones, die de feestlijn voor Kim Jong Un slepen ”, 'zei Rezvany. 'We vergeten de mensheid daar en denken alleen aan het belachelijke.'
Joong-hwa vertelt over scènes uit zijn jeugd en vertelt anekdotes over overwinningen en teleurstellingen. Hij herinnert zich dat hij spelletjes speelde met alles wat er in de buurt was en schaatste met een paar geïmproviseerde skates. Zijn herinneringen zijn herkenbaar. En hij hoopt dat hij door hen te vertellen mensen zou kunnen overtuigen dat Noord-Koreanen complexe mensen zijn, en geen drones die moeten worden gedeprogrammeerd zodra ze zijn ontsnapt. 'Je weet pas in die situatie welke beslissingen je moet nemen', zei hij.
Moeilijke beslissingen
Wanneer Joong-hwa de details van zijn leven in Noord-Korea onthult, zit hij op een snoeproze-gekleurde set, geflankeerd door bloemen en foto's van zijn familie. 'Ik wilde dat de film een heel speciale, unieke look en feel zou krijgen als een manier om Joong-hwa te dienen als een individu, dat naar voren kwam om zijn verhaal te vertellen', legde Rezvany uit. De heldere en kleurrijke esthetiek van de film verzacht zeker de hardere randen van zijn verleden.
Joong-hwa | © Roxy Rezvany / Beatriz Sastre
Na het midden van de jaren '80 leden hongersnood miljoenen Noord-Koreanen, onder wie de familie van Joong-hwa. Zijn situatie was bijzonder wanhopig, omdat zijn broer een lichte handicap had en voor hem moest worden gezorgd. 'Ik maakte me zorgen over een kom gekookte rijst', herinnerde hij zich. Maar er was niet genoeg om te eten en te overleven. Uiteindelijk nam het instinct om te overleven de beslissing uit handen. 'Als ik niet at en stierf, zou mijn broer na mij zijn gestorven omdat hij niemand zou hebben om voor hem te zorgen', zei Joon-hwa.
Leven in Groot-Brittannië
Sinds de verhuizing naar Londen is Joong-hwa een belangrijke toetssteen geworden voor Noord-Koreaanse vluchtelingen. Hij helpt degenen die moeite hebben om te integreren en helpt hen bij het invullen van gemeentelijke belastingformulieren, visumaanvragen en andere bureaucratische taken. Maar ondanks zijn belang voor zijn lokale gemeenschap, denkt hij nog steeds na over wat zijn leven zou zijn geweest als hij in Noord-Korea was achtergebleven.
'Ik vraag me af of het een vergissing was om naar het VK te komen', geeft Joong-hwa toe. Als hij aan zijn drie kinderen denkt, vreest hij dat ze moeite zullen hebben om de woordenschat van zijn moedertaal te leren. Hij is bang dat hij niet diep met hen in contact kan komen door middel van diepgaande gesprekken. 'Het voelt alsof ik niet in staat ben om te doen wat een ouder voor zijn kinderen moet doen.'
Joong-hwa's dochter in 'Little Pyongyang' | © Roxy Rezvany / Beatriz Sastre
Veel allochtone ouders willen dat hun kinderen trots zijn op hun culturele erfgoed, en Joong-hwa is niet anders. Maar zijn uitdaging is moeilijker dan de meeste. Hij moet zijn kinderen bewijzen dat zijn gelukkige jeugdherinneringen net zo geldig zijn als de versie van Noord-Korea in de media.
'Als Noord-Koreaan keurt u de mensenrechtenschendingen uiteraard niet goed', merkt Rezvany op. 'Maar dat betekent niet dat je de culturele identiteit en artefacten en dingen waar je trots op bent, wilt achterlaten.'
