John Schlesinger's film uit 1967 van Thomas Hardy's Far From the Madding Crowd was een moeilijke taak om te volgen, maar dat weerhield de Deense regisseur Thomas Vinterberg er niet van om een nieuwe versie te maken. Voldoet het Carey Mulligan-voertuig aan het origineel van Julie Christie en behoudt het de verleidelijkheid van de roman? Of is het in vergelijking tandeloos?
De langverwachte aanpassing uit 2015 met Mulligan als Bathsheba Everdene - een van Hardy's beste vrouwelijke personages - heeft zijn sterke elementen, maar is lang niet perfect.
Een van de grote voordelen van de film is de voorsprong van Mulligan. Haar ruige platteland gecombineerd met haar verbluffende schoonheid omhult Hardy's Bathsheba op een manier die maar weinig actrices vandaag zouden kunnen doen. De meisjesachtige schoonheid van Mulligan in combinatie met haar assertiviteit stelt de actrice in staat Bathsheba overtuigend te portretteren. Een rol spelen die misschien wel de eerste literaire vrouwelijke heldin van haar tijd is, is een prestatie die Mulligan met gratie aanpakt. Bathsheba is intelligent en 'opgewonden, wild en eerlijk als de dag', zoals Hardy haar beschrijft in zijn originele tekst. Ze is een vrouw die niet getemd kan worden, maar die toch cruciaal de morele lijn trekt.
Er zijn momenten in de film die niet overtuigend zijn, waaronder Bathsheba's onderwerping aan sergeant Troy - gespeeld door Tom Sturridge, een jongen met een snor. Het is in tegenspraak met de kracht die we tot nu toe zien in Mulligan's Bathsheba. Hoewel dit mogelijk te wijten is aan het feit dat het script veel van de details in de relatie van deze personages weglaat, is het nog steeds een opvallend dieptepunt.
Tom Sturridge's Troy is een van de zwakkere elementen in deze aanpassing uit 2015. Vergeleken met Terence Stamps portret uit 1967 van de beroemde bruut, ziet Sturridge's Troy eruit als een kind gekleed als een soldaat, dat ver boven zijn gewicht uitsteekt. Dit is misschien niet helemaal de schuld van Sturridge, omdat zijn karakter duidelijk wordt onderschreven in dit script. Zo ontbreekt het cruciale moment in de roman waarin sergeant Troy Bathseba in de menigte ziet terwijl hij optreedt als Dick Turpin in het circus, in deze bewerking, waardoor Troy terugkomt uit de klucht en onsamenhangend is.
Een optreden dat opvalt, aan de andere kant, is Michael Sheen's verbluffende belichaming van William Boldwood, de tweede van Bathsheba's vrijers. De naburige landeigenaar van middelbare leeftijd raakt dodelijk verliefd op Bathseba, en Sheen houdt een delicate balans van wanhoop en bewondering fenomenaal goed bij elkaar. Zijn optreden komt gemakkelijk overeen met dat van Peter Finch in de aanpassing uit 1967, zijn gezicht vol pijn toen hij met al zijn energie Bathsheba tracht te berechten en haar tot zijn vrouw te maken.
Een scène die de bekwaamheid van Sheen laat zien, is wanneer Boldwood Gabriel Oak in vertrouwen neemt, Bathsheba's oorspronkelijke aanbidder en man-over-the-farm gespeeld door de dromerige Matthias Schoenaerts; de kijker kan het verdriet dat hij voelt echt ervaren, waardoor Sheen's Boldwood helemaal overtuigend is, en zo dicht mogelijk bij het oorspronkelijke karakter van Hardy komt.
Vinterberg en David Nicholls (de bekendste scenarioschrijver van One Day die het scenario van Madding schreef) hebben een roman met veel details in een film gepropt die slechts twee uur duurt. Er zijn momenten waarop hun selectie van inhoud het originele verhaal van Hardy doorbreekt. Het springt van beroemde scène naar beroemde scène en offert enkele van de cruciale karakterontwikkeling op die we in de roman ervaren. Desalniettemin is dit een opwarmende, zij het gebrekkige, aanpassing van een van Hardy's grootste klassieke teksten.
