Lobitos: Hoe Peru's Secret Surf Spot een donker verleden heeft

De weg naar Lobitos loopt door de droge, dorre woestijn van Noord-Peru voordat je het vissersdistrict Talara bereikt, waar je door een vissershaven gaat met lucht die dicht is bij de geur van de rottende vis van gisteren. Na nog een stuk woestijn bereik je eindelijk het surfstadje Lobitos, een van de beste surfplekken van Peru. Het is een rustig stadje met weinig mensen en verlaten Victoriaanse herenhuizen die niet op hun plek liggen langs een stuk strand, waardoor de indruk wordt gewekt dat iedereen haastig is vertrokken. Booreilanden dobberen in de verte op en neer. Eindelijk bereik je Lobitos, dat nu bekend staat als surfstad, maar het heeft een ingewikkelde geschiedenis.

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

Lang voor de komst van surfers aan de kust was Lobitos eigendom van en werd het bezet door een Britse oliemaatschappij die bekend werd als de Lobitos Oilfield Company. De eigenaren en mede-eigenaren van het bedrijf veranderden in de loop van de jaren van eigenaar, maar wat niet veranderde, was de kolonie Britse inwoners die Lobitos tot hun huis maakten. Het bedrijf en hun families huurden het land van de Peruaanse regering en begonnen infrastructuur te creëren: wegen, een kerk, een pier, ontziltingsinstallaties, elektriciteit, een ziekenhuis en zelfs de eerste bioscoop van Zuid-Amerika. Het gebied veranderde al snel van een vissersdorpje naar een Britse kolonie voor exclusief gebruik door de oliemaatschappijen. Lokale Peruanen waren niet toegestaan in het gebied en mochten ook geen gebruik maken van de faciliteiten.

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

Met infrastructuur voorhanden en een bioscoop voor entertainment, werd Lobitos een belangrijke pleisterplaats voor grote schepen die op weg waren naar Argentinië en Chili. Het diepe water maakte het gemakkelijk voor grote schepen om aan te meren, en voorzieningen zoals de bioscoop maakten het des te verleidelijker om een tijdje te blijven.

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

In 1968, met een nieuwe regering in Peru, werd de International Petroleum Company die Lobitos bezette, gedwongen te vertrekken en werd hun eigendom in beslag genomen door de regering. Er werden militaire bases gebouwd en de Britse herenhuizen werden gebruikt om het Peruaanse leger te huisvesten.

De militaire bezetting was echter van korte duur en vanwege een vredesakkoord dat met Ecuador was ondertekend, zou de militaire basis worden verwijderd. Toen het leger het land verliet, werden de historische monumenten kwetsbaar en werden ze geplunderd, waardoor de meeste gebouwen in het gebied, waaronder de historische bioscoop, werden vernietigd. Het enige dat vandaag bestaat, is een oude, vervallen kerk en een paar Victoriaanse herenhuizen die omgebouwd zijn tot hostels, die amper vasthouden.

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

Mia Spignola / © Cultuurreis

De geschiedenis van de stad is nu een verhaal dat aan surfers wordt verteld over bier, maar je kunt nog steeds overblijfselen vinden van het legendarische verleden van de stad langs de kustlijn, en oude Victoriaanse herenhuizen herbergen nu buitenlandse surfers. De golven zijn de reden waarom de stad is herboren, een revitalisering die de regering nu weer zorg geeft, maar zelfs de golven kunnen het verleden van Lobitos niet ontsnappen: olieplatforms bekleden nog steeds het diepe water net buiten de beroemde surfplekken, ontsierend het prachtige blauw wateren met industriële machines.

Mia Spignola / © Cultuurreis