Hoe vervreemding van adolescenten vast te leggen op film? Hoe kunt u de bijzondere melancholie van een leven dat nog niet geleefd heeft door uw lens laten sijpelen? Zestig jaar na Rebel Without a Cause en 30 jaar na The Breakfast Club lijkt het nieuwe regie-antwoord de smartphone te zijn. In het filmen van Home, een doordringend drama over het onvermogen van twee generaties om te communiceren, heeft de Belgische regisseur Fien Troch moderne technologie tot een integraal onderdeel van haar tienerangstverhaal gemaakt.
Thuis begint op een middelbare school met een ruig tintje, waar tienerjongens hun vrouwelijke leraren 'babe' noemen, en tienermeisjes verspreiden ongegronde geruchten over mannelijke leraren voor de lol. Lina wordt naar het kantoor van de directeur geroepen, die - hoewel ze uitdagend moeite doet om duidelijk te maken dat ze niet de enige is - door de directeur op neerbuigende wijze wordt verteld. Even later ontmoeten we John, die in de gang wordt geroepen door een bijna schuimende leraar voor het sms'en van wat later een losgeslagen moeder blijkt te zijn. Er zijn generatiescheidingen gemaakt terwijl we door de gangen glijden op de kortstondige elektronica van Johnny Jewel - de soundtrack van vervreemding van adolescenten.
Met dank aan Prime Time
Wat de beelden van vervreemding van adolescenten betreft, duurt het niet lang voordat smartphonebeelden van schaatshangouts en drinkpartijen voor tieners infiltreren in de toch al boxy Academy-verhouding Troch en echtgenoot Nico Leunen - die de film mede hebben geschreven en bewerkt - hebben gekozen. Verticale iPhone-frames van twerkende meiden worden omgeschakeld met handheld-beelden van huiselijke scènes die gespannen of beledigend zijn geworden, beide vloeien samen in een merkwaardig natuurlijk en volkomen meeslepend geheel. De algemene malaise doet denken aan de beruchte shocker Kids en daaropvolgende werken van Larry Clark uit de jaren 90, en hoewel er in Home inderdaad skate, seks, alcohol en geweld zijn, voegt Troch moderne sociale media toe aan de lijst met ongezonde uitlaatkleppen. 'Ik zou graag iemand willen vermoorden om te voelen dat ik leef', schrijft Sammy in een Facebook-bericht - dat hem natuurlijk zal blijven achtervolgen - terwijl zijn moeder plichtsgetrouw de boodschappen uitpakt.
Met dank aan Prime Time
In zekere zin is het volkomen logisch dat wankele telefoonbeelden uiteindelijk hun weg vinden naar de Belgische cinema, een industrie waarvan de artiest uitschieters al de neiging hebben om de gruizige vérité-route te volgen. Tentoonstelling A zou het hele oeuvre zijn van de gebroeders Dardennes, Waalse meesters van het realistische lagere klassendrama. Hun The Kid with a Bike (2011) wijkt af van het melodrama om een realistische weergave te schetsen van een jongen die wanhopig op zoek is naar zijn fiets en, meer teleurstellend, een doodgeslagen vader. In het buitenland hebben tienerchroniekschrijvers Alan Clarke (Made in Britain, Scum) en Gus Van Sant (Elephant, Paranoid Park) een soortgelijke korrelige film gebruikt om een gevoel van vervreemding bij tieners op te roepen in de jaren 80 en 2000. Het enige verschil is dat deze generatie de smartphone heeft.
Met dank aan Prime Time
