Wim Delvoye is niet zomaar een kunstenaar - hij is een provocateur. Delvoye's werk, een enfant verschrikkelijk van de hedendaagse kunstwereld, is vaak ontworpen om te choqueren, te ontzetten en te provoceren. De Belgische kunstenaar verlegt regelmatig de grenzen van zijn vak en dwingt het publiek zijn ethiek in twijfel te trekken - om nog maar te zwijgen over hoe we 'kunst' moeten definiëren. In 1997 begon Delvoye met het tatoeëren van levende varkens in Europa - een praktijk die, niet verwonderlijk, veel kritiek kreeg van dierenrechtenactivisten. We nemen de kunstwerken van Delvoye onder de loep.
Wim Delvoye werd geboren in Wervik, België in 1965. Sindsdien is hij bekend geworden in de kunstgemeenschap vanwege zijn provocerende werken met een reeks nogal onconventionele materialen, waaronder ontlasting. In de jaren negentig begon Delvoye te experimenteren met tattoo-kunst; meer in het bijzonder het tatoeëren van de huid van dode varkens. Maar in 1997 stapte de kunstenaar over op een nieuw materiaal: levende dieren.
Delvoye gebruikte de huid van levende varkens als zijn canvas en schokte het Europese publiek en maakte dierenrechtenorganisaties over het hele continent boos. In 2004 kocht hij een boerderij in een klein dorp buiten Beijing, waar dierenrechtenwetten praktisch niet bestaan. Hij werkte systematisch een nieuw concept uit dat hij zijn 'Art Farm' noemde. Hier zorgen specialisten voor zijn varkens, terwijl de kunstenaar ze kalmeert, hun huid scheert en ze tatoeëert. Dierenartsen behandelen hun huid na het proces om ervoor te zorgen dat hun wonden schoon zijn en dat hun huid goed wordt gehydrateerd.
In een interview met de Franse krant Le Monde legde Delvoye uit: “Ik laat de kunstwerken zien die zo levend zijn dat ze gevaccineerd moeten worden
.Het leeft, het beweegt, het zal sterven. Alles is echt. ' De tatoeages zelf zijn gebaseerd op de tekeningen van Delavoye, meestal verwijzingen naar westerse iconografie zoals het Louis Vuitton-monogram en personages uit Disney-films. Door deze iconische afbeeldingen op varkensleer te plaatsen, neemt de kunstenaar hun commerciële waarde weg. Ze worden pure decoratie - hun enige doel is schokken.
De kunstenaar ziet het varken als een investering. Varkensvellen worden hoog gewaardeerd in China, dus Delvoye tatoeëert zijn varkens als ze jong zijn. Kopers kunnen kiezen uit levende of opgezette varkens; sommige kopers kiezen ervoor om de biggen te kopen en ze op de boerderij oud te laten worden. Anderen kiezen ervoor om de huid van het varken na zijn dood te kopen.
Natuurlijk is de praktijk van Delvoye verbazingwekkend voor dierenliefhebbers over de hele wereld. Dierenrechtenorganisaties stellen dat varkens levende, ademende dieren zijn die pijn kunnen voelen. Het met geweld ondergaan van het proces van een uitgebreide tatoeage veroorzaakt daarom onnodig ongemak en angst. Delvoye slacht zijn varkens niet voor hun huid, maar hij hergebruikt hun leven als levende doeken. Ze zijn objecten van een andere vorm van consumptie in leven en dood. Sommigen beweren dat dit in werkelijkheid niet anders is dan het oogsten van varkens voor voedsel. Desalniettemin is Delvoye in het verleden verbannen van kunstbeurzen.
In verschillende culturen worden varkens geassocieerd met vuil, gulzigheid en hebzucht. Maar Delvoye vergelijkt ze met mensen, waarbij ze hun waargenomen naaktheid en de textuur en kleur van hun huid opmerkt. Het was dan ook geen verrassing dat de kunstenaar in 2006 de rug van een jonge man, Tim Steiner, tatoeëerde. De tatoeage op de rug was nauwelijks een schok; het was veeleer het verkoopproces dat de kunstgemeenschap ontstelde. Steiner tekende een contract met de Duitse kunstverzamelaar en galeriehouder Rik Reinking en stemde ermee in om zijn tatoeage drie keer per jaar te exposeren. Na zijn dood zou zijn huid worden 'geoogst' en naar Reinking worden gestuurd, die dan het recht zou verwerven om het 'werk' aan een andere verzamelaar te verkopen.
De controversiële praktijken van Delvoye zullen nog enige tijd onzeker blijven, omdat ze de complexiteit van ethiek in de kunst in twijfel trekken. Ondertussen blijft Delvoye kunstconsumenten op wereldschaal storen.
