Een megastad wordt gedefinieerd als 10 miljoen of meer inwoners en omvat meestal een heel grootstedelijk gebied of twee dicht bij elkaar gelegen steden die samen één stedelijke eenheid vormen. Mexico-Stad heeft de drempel van 10 miljoen lang overschreden en is nu stevig een megastad met ongeveer 22 miljoen inwoners.
Volgens een artikel uit 2015 in National Geographic, "Sprekend alleen over de Distrito Federal, of de meest centrale afbakening van de stad, is de bevolking gegroeid van ongeveer 3 miljoen inwoners tot bijna 9 in de laatste vijftig jaar van de 20e eeuw."
Luchtfoto van Mexico-stad | © Kasper Christensen / Flickr
Mexico is het 11e meest bevolkte land ter wereld, dus het is logisch dat de hoofdstad, het hart van de handel en cultuur, ook dicht bij de inwoners is. Latino-landen staan bekend om de centralisatie van hun bevolking; veel van de economieën en culturele en sociale centra van deze landen zijn ondergebracht in één enkele stad, die vrij vaak de hoofdstad is (denk aan Buenos Aires in Argentinië of Lima in Peru). Dit wil niet zeggen dat kleinere steden geen significante impact hebben op de sociale en politieke cultuur van Mexico, maar hun invloed is minder en hun aantrekkingskracht is niet zo dynamisch.
Hoe is Mexico City zo groot geworden?
De belangrijkste bron van de snelle groei van Mexico-Stad in de tweede helft van de 21e eeuw is te danken aan binnenlandse migratie. De grootstedelijke bevolking groeide van 3, 1 miljoen in 1950 tot 5, 5 miljoen in 1960 en piekte tot 14 miljoen in 1980. Het grootste deel van deze migratie werd veroorzaakt door Mexicanen uit plattelandsgebieden die de stad binnenkwamen op zoek naar betere banen, onderwijs en een hogere levensstandaard.
In 1940 was de hoofdstad goed voor slechts 10% van de industriële bedrijven van het land, maar bijna 33% van de productie, een percentage dat tegen 1960 steeg tot 50%. Het personeelsbestand van de stad groeide, evenals de industrie, maar het was niet allemaal rooskleurig.
Mexico-stad | © Antony Stanley / Flickr
In de jaren 80 was er een crisis in Latijns-Amerika. Mexico had grootschalige sluitingen en ontslagen van fabrieken, evenals verschillende verschrikkelijke rampen zoals de gasexplosies in San Juan Ixhuatepec en de aardbeving in 1985. Deze gebeurtenissen en de slechte reactie van de regering daarop, evenals verminderde werkgelegenheid, zorgden ervoor dat het immigratieniveau daalde.
In de jaren negentig had Mexico-Stad een reputatie als gevaarlijk, niet alleen met betrekking tot natuurrampen, maar ook met ongebreidelde misdaad en corruptie. Dit beeld van de stad begon te veranderen in de jaren 2000 toen een nieuwe, meer liberale regering aan de macht kwam en verschillende openbare beleidsmaatregelen werden geïmplementeerd om het stadsleven te verbeteren.
