Wendy Rene zou slechts een handvol nummers opnemen voordat ze met pensioen ging, maar kan toch worden gezien als een van de meest opwindende figuren van de klassieke soul. Kort maar prachtig, haar carrière wordt gekenmerkt door momenten van schittering en tragedie; persoonlijke muzikale genegenheid, vluchtige ontmoetingen met opname- en industriële legendes en populaire rage. Rajiv Mahabir traceert de wortels van haar zuidelijke ziel en ontrafelt het mysterie van een muzikale legende en haar recente heropleving.
© Light In The Attic Records
Rene werd geboren als Mary Frierson in Memphis, Tennessee, de thuisbasis van de legendarische Stax Records. De naam Wendy Rene werd gedoopt door Otis Redding, een van Stax's grootste namen, toen ze in 1963 bij hen tekende. Het bedrijf lanceerde ook de carrières van Teen-Town alumni Carla Thomas en Isaac Hayes. In Memphis was de Afrikaans-Amerikaanse gecentreerde crux de sleutel tot de ontwikkeling van de zuidelijke ziel. Rene had, samen met broeder Johnny Frierson, haar vak gevoed tussen krioelende muzikale talenten tijdens hun opvoeding als geheiligde zangers in de Kerk van God in Christus. De evangeliewortels van de broers en zussen zorgden voor een geweldige muzikale oriëntatie, vooral duidelijk in Rene's unieke zwijmelende vocale kreten. De middelbare school in Frierson's North Memphis, Manassas, was ook de thuisbasis van het WDIA-radiostation - het eerste Amerikaanse radiostation dat door Afro-Amerikanen was geprogrammeerd. Het sponsorde een populaire roterende muziekgroep van middelbare scholieren, de Teen Town Singers; opmerkelijke leden waren Anita Louis, Isaac Hayes en zuidelijke soulkoningin Carla Thomas. De gerenommeerde bandleider Jimmie Lunceford uit het swingtijdperk gaf ook muziekles op de school, terwijl alumni uit Noord-Memphis een groot aantal jazzmuzikanten omvatten, zoals Frank Strozier, George Coleman en Hank Crawford.
In deze periode van cruciale muziekontwikkeling waren Rene en Frierson vastbesloten een platencontract te krijgen. Johnny rekruteerde vrienden Marianne Brittenum en Wilbur Mondie en de groep vormde het vocale kwartet The Drapels. Reizend met de stadsbus naar 926 E. McLemore Avenue, deden de vier auditie bij Stax mede-oprichter Jim Stewart en wonnen ter plekke een deal. Van één zijn er echter twee geboren: na de auditie bij Drapels liet Rene Stewart haar eigen liedjes zien en kreeg een tweede contract bij de platenmaatschappij. 'Mama zei dat ik kon zingen. Ik denk dat alle moeders hun kinderen vertellen dat ze kunnen zingen, dat ze kunnen acteren. Ik geloofde haar '.
Nu Carax Thomas van Stax weg was en liedjes van Booker T & the MG's en Otis Redding laag in de top 100 vielen, hoopten Stewart en zijn zus Estelle Axton op het volgende grote ding. Tussen inspanningen van Bobby Marchan en Deanie Parker, brachten The Drapers in januari 1964 hun eerste single, de elegische 'Wondering (When My Love Is Coming Home)' uit op Stax-dochter Volt Records. Hun tweede release, 'Young Man', zoals hun eerste, slaagden er niet in om luisteraars te verzamelen.
Bekijk deze video van Wendy Rene:
Rene's single 'After Laughter' werd later dat jaar uitgebracht. Hoewel het niet in kaart werd gebracht, werd het goed ontvangen door luisteraars in het midden-zuiden. De doordringende orgelakkoorden waren 'vanwege mama', zegt Rene, die de dominee van haar kerk was en piano, orgel en viool speelde. Rene merkt ook op dat multi-instrumentalist en Grammy Award-winnaar Booker T. Jones op de single hebben opgetreden. Aan de andere kant van de kenmerkende lichtblauwe Stax 154-plaat staat 'She's Moving Away', een delicaat complexe do-wop ballad. Het succes was in volle gang en met schrijver Steve Cropper en bassist Larry Brown schreef Rene haar pakkende tweede single 'Bar-B-Q'. Uitgebracht op de dag nadat Lyndon B. Johnson herverkiezing won, ving de orgelgestuurde popmelodie en diepe gesyncopeerde sax de jaren zestig dansgekte als de Monkey and the Jerk.
De reactie was misschien over de hele regio verspreid, maar de singles van René kregen onvoldoende aandacht. De Drapels ontbonden kort daarna en met een groeiend gezin besloot Rene in 1967 met pensioen te gaan. Dat jaar betekende een aantal ontberingen en verliezen. In 1967 weigerde Rene de mogelijkheid om op te treden in een laatste concert met Otis Redding. Haar beslissing was monumentaal. In 1968 stierven Stax's grootste ster, samen met Phalon Jones, Jimmy King, Ronnie Caldwell en Carl Cunningham toen hun vliegtuig neerstortte in Lake Manona. Ze waren op weg naar een optreden in Madison, Wisconsin. Alleen trompettist Ben Cauley overleefde.
In hetzelfde jaar maakte Stax een einde aan de distributieovereenkomst van het label met Atlantic Records. Onder nieuw toezicht hadden de operaties van het label tot doel te concurreren met zijn rivaal Motown Records in Detroit. Halverwege de jaren zeventig zorgde een aantal factoren, waaronder een problematische distributieovereenkomst met CBS Records, ervoor dat het label in liquidatie raakte, wat resulteerde in de gedwongen sluiting eind 1975. Rene rouwde om de tragische gebeurtenissen en haar kortstondige carrière hulde haar in mysterie.
Hoewel Rene bijna een bonafide hitrecord had behaald, miste hij zijn korte carrière en worstelende brancherelaties. In plaats daarvan vond Rene na haar pensionering tevredenheid bij het onderwijzen van haar kinderen harmonie en zelfs vandaag de dag blijft ze zingen in de kerk. Onlangs zijn herinneringen aan haar muziekdagen weer opgedoken, en met grote verdiensten. Rene hoorde zichzelf op Wu Tang Clans 'Tearz', vanaf hun baanbrekende debuut 'Enter the 36 Chambers'. In het lied verdwijnt haar treurige ziel naadloos in RZA's oprechte rap over de moord op deze broer. Terwijl andere artiesten en luisteraars al snel het idee van sampling als een soort muzikale diefstal mijden, drukt Rene haar steun uit met een blithe warmte: 'Ik hou ervan gesampled te worden. Wat? Mijn lied? Zo oud? Wat?' De track hielp Wu Tang Clan bij het bereiken van lof buiten de hiphopmarkt.
In 2007 paste Alicia Keys het nummer aan in 'Where Do We Go From Here', dat zo vriendelijk was voor Rene's huidige huis. En meest recentelijk, in 2011, nam NastyNasty Rene mee in het dubstepgebied met 'Apologies'. 'Als ik als iedereen zou kunnen zingen', zei de Zweedse singer-songwriter Lykke Li, 'zou zij het zijn.' De heropleving van René viel samen met geruchten over een comeback, en begin 2010 kondigde de Ponderosa Stomp aan dat ze hun negende jaarlijkse festival zou spelen. Echter, overweldigd door emotie door het overlijden van haar broer eerder dat jaar, kon Rene uiteindelijk niet optreden.
Bekijk deze video van Wu Tang Clan - Tearz:
Rene's hoogtepunt is verontrust en getint door tragedie, een worstelende muziekindustrie en door persoonlijke vastberadenheid. Ondanks haar blijvende anonimiteit, onthult Rene's solo-output met Stax haar unieke plaats in de getalenteerde muziekindustrie van de jaren zestig. Nieuwe generaties artiesten blijven putten uit Rene's prestaties en helpen de nadruk te leggen op haar erfenis van soul, hiphop en diverse hedendaagse muziek. Rene kreeg vorig jaar een langverwachte eerbetoon door Light in the Attic Records, toen ze haar eerste anthologie uitbrachten, 'After Laughter Comes Tears: Complete Stax & Volt Singles + Rarities 1964-1965'. Naarmate haar eerbetoon groeit, reflecteren we op haar enorme bekwaamheid, haar kunstenaarschap en haar voortdurende invloed als een legende van de zuidelijke ziel.
Door Rajiv Mahabir
