Through the Lens: The American County Fair in 9 openhartige foto's

Pamela Littky's boek American Fair legt een Amerika vast dat vaak is weggelaten uit de visie van het land, met beelden van provinciale beurzen in kleine landelijke gemeenschappen in het hele land.

Littky's foto's leggen halverwege ritten, kiosken en vooral fairgoers en carnavalsarbeiders vast voor wie de beurs meer is dan een jaarlijks evenement, maar een manier van leven. Deze foto's brengen Littky's reis van Californië naar Florida in kaart en vangen onbewaakte blikken daartussenin. Hieronder vertelt Littky over het ontstaan van American Fair en de methoden die haar prachtige foto's opleveren.

Kermis in Jackson, Mississippi © Pamela Littky / Kehrer

CULTUURREIS: Uw project deed me denken aan het beroemde stuk van David Foster Wallace voor Harper's Ticket to the Fair (waarin hij eigenlijk dezelfde Springfield, Illinois, Fair bezoekt die u in het boek bezoekt) waarin hij schrijft: 'Ik vermoed dat zo nu en dan slaan redacteuren van East Coast-tijdschriften op hun voorhoofd en herinneren zich dat ongeveer 90 procent van de Verenigde Staten tussen de kusten ligt en denken dat ze iemand zullen inschakelen om door de mens gedragen antropologisch onderzoek te doen naar iets dat landelijk en hartelijk is. ' In hoeverre voelden de gemeenschappen die u bezocht zich ver verwijderd van de kosmopolitische centra aan de oost- en westkust? Bent u het eens met de beoordeling van DFW dat ze op de een of andere manier 90% van het land vertegenwoordigen?

Pamela Littky: Ik ben dol op dat stuk van David Foster Wallace! Het binnenland ligt ongelooflijk ver van de grotere kuststeden. Zijn beoordeling lijkt zeer nauwkeurig.

Indianapolis, IA © Pamela Littky / Kehrer

CT: Zag u tijdens uw reis van Californië, door het Midwesten en naar Florida verschillende gradaties in de manier waarop beurzen worden ervaren? Leken ze allemaal op de een of andere manier analoog aan elkaar of verschenen er bepaalde verschillen, hetzij in de fairgoers, hetzij in het soort amusement?

PL: Er waren zeker merkbare verschillen, vooral tussen de fairgoers onderling. Ik was op reis met mijn assistent tijdens deze reis. Toen we voor het eerst in Kansas landden, waren de eerste paar beurzen die we bezochten in Coldwater, Dodge City, Cimarron en Garden City, Kansas. We voelden ons alsof we opvielen, meestal met de kleding die we droegen. Maar de Kansans hadden absoluut een kenmerkende look in het binnenland - veel Wranglers, geruite overhemden en verblindende westernriemen. Toen we vervolgens in Nebraska en Colorado aankwamen, was er merkbaar meer camouflage en jeans en t-shirts.

Bladen, NE © Pamela Littky / Kehrer

CT: Het is onmogelijk om niet op te merken hoe desolaat veel van deze foto's verschijnen, soms met fabrieksgebouwen op de achtergrond. Had je het gevoel dat je een rechteloos of vergeten aspect van het land opnam? Heeft de beurs haar wortels behouden of is het iets anders geworden in het heden?

PL: Vooral in de meer landelijke gebieden leken veel beurzen over het algemeen op tijd bevroren. De oorspronkelijke praktijk van het presenteren en verkopen van landbouw is nog steeds een bloeiend onderdeel van de beurs. In de bebouwde kom lijkt de beurs zeker wat moderner.

Sarasota, FL © Pamela Littky / Kehrer

CT: Je eerdere werk was gericht op Villa Bonita in Los Angeles en gemeenschappen die zijn opgesplitst door de Mojave-woestijn. Hoe vergroot American Fair uw interesses door u te concentreren op de relatie van mensen met hun omgeving?

PL: American Fair is eigenlijk gewoon een verlengstuk van mijn antropologische observatie, maar met een bredere dissectie van de bevolking.

Los Angeles, CA © Pamela Littky / Kehrer

CT: Aan welke precedenten in de fotografie dacht je bij het inlijsten van deze foto's? Hoe verhoudt je visie als kunstenaar zich met iemand als Eggleston of Walker Evans?

PL: Ik heb altijd het werk van Eggleston, Joel Sternfeld, Larry Sultan en Stephen Shore bewonderd, om er maar een paar te noemen. Ik denk dat ik me altijd heb geïdentificeerd met de manier waarop die fotografen naar dingen kijken, omdat ik denk dat we een vergelijkbare esthetiek en visie delen. Ik denk dat mijn gevoel voor humor mijn eigen stijl doordringt.

Libanon, TN © Pamela Littky / Kehrer

CT: Kun je je interacties met je onderwerpen beschrijven? Heeft u op enig moment weerstand ondervonden of een gevoel van overtreding gehad? Heb je instructies gegeven bij het opzetten van deze foto's of had je totale vlieg-aan-de-muur vrijheid?

PL: Ik liep rond een kermis met een grote opvallende camera, dus het is niet alsof ik me vreselijk goed mengde. Ik kreeg maar één keer enige weerstand. Het was in de stad Coldwater, Kansas, en het was letterlijk de eerste beurs van het hele project. Ik wist dat het een kleine stad was, maar realiseerde me niet hoe klein precies. Het was een stad met slechts 800 inwoners, dus iedereen kende elkaar duidelijk en wist of kon op zijn minst voelen wanneer er een buitenstaander onder hen was. Na het fotograferen van de 4H-prijsuitreiking werd ik benaderd door een vrouw die mijn motieven in twijfel trok. Ik probeerde haar zo goed mogelijk uit te leggen wat ik aan het doen was en wat mijn bedoeling was. En hoewel ik aanvankelijk met een gekke hoeveelheid scepsis werd ontvangen, kwam ze uiteindelijk langs en uiteindelijk nodigde ze mijn assistent en mij uit voor een diner op haar boerderij. Helaas moesten we het aanbod afwijzen - we moesten doorgaan naar de volgende stad. De meeste foto's in de serie hangen aan de muur, maar af en toe zou ik het onderwerp poseren.

CT: Er zijn eigenlijk twee zichtbare demografische gegevens op deze foto's: eerst de fairgoers / locals en vervolgens de carnies, die rondreizende reizigers zijn. Wat was uw mening over de mensen die deze beurzen hebben opgezet en gerund, in tegenstelling tot de kaartkopers?

PL: Het ontmoeten van de arbeiders die met de beurzen reizen en alle evenementen en attracties produceren, was een van de meest interessante onderdelen van het project. Hun wereld verbergt zich in het volle zicht, maar de betrokken mensen en hun levensstijl worden zelden direct door de aanwezigen in overweging genomen. De foto van de kermismedewerker in Gordon, Nebraska, viel me altijd op. Zijn trailer staat letterlijk ongeveer 12 centimeter van de carrouselrit. Niemand zou ooit merken dat hij daar zo dichtbij woonde, tenzij je daar naar op zoek was.

CT: Ten slotte, hoe denk je dat de "county fair" van de Amerikaanse verbeelding zich verhoudt tot de realiteit? Waar wilt u aan denken als we naar deze foto's kijken?

PL: De tijdloosheid was een van de belangrijkste redenen waarom ik in de eerste plaats naar beurzen werd getrokken. Ik ga naar hen toe sinds ik een kind was, en het is fascinerend hoe weinig er is veranderd. Deze beurzen zijn enkele van onze meest duurzame tradities, en ik vond het bemoedigend hoe ze grotendeels onaangetast lijken door de verdeeldheid die het grootste deel van de natie de laatste tijd lijkt te hebben verwoest. Buiten kinderen zijn er maar weinig beginners bij deze evenementen. Bezoekers, met name op het platteland, bezoeken al generaties lang beurzen, meegebracht door hun ouders en hun ouders door hun ouders. Naast een rijke bron van levenslange herinneringen, viel het me op hoe deze beurzen consequent dienden als moeiteloze vieringen van

gemeenschap, net zoals ik me voorstel dat ze 100 jaar geleden deden.