Een citaat toegeschreven aan Oscar Wilde heeft de beroemde estheet die opmerkt dat Amerika "het enige land is dat van barbarij naar decadentie is gegaan zonder beschaving ertussen." En toch, toen Wilde in januari 1882 in New York aankwam voor een tour van 150 steden op 27-jarige leeftijd, waren zowel de toneelschrijver als het land in zeldzame vorm.
In Leadville, Colorado, overtrof hij mijnwerkers, hield hij lezingen over kunst en mode zoals Springfield, Massachusetts (waar hij de lokale krant schandaliseerde, die hem parodieerde in een stuk met de titel "Unmanly Maness"), en in New Jersey met Walt genageld Whitman, die hem met vlierbessenwijn voorzag.
Op het moment dat hij in Amerika aankwam, had Oscar Wilde (geboren Oscar Fingal O'Flahertie Wills Wilde) zijn grootste successen nog voor de boeg. Hij had nog geen literaire bekendheid verworven met Het portret van Dorian Gray (waaronder de uitwisseling "Als goede Amerikanen sterven, gaan ze naar Parijs." "Waar gaan slechte Amerikanen naartoe?" "Ze blijven in Amerika."), En hij ook niet. enthousiast publiek met The Importance of Being Earnest. Bovenal duurde het lang voordat hij berecht en veroordeeld zou worden voor 'grove onfatsoenlijkheid' in 1895. In plaats daarvan was de Wilde die Amerikanen ontmoetten tijdens de tour van een jaar, die werd verlengd vanwege de verkoop van kaartjes, een opvallende, welbespraakte, gecomponeerde en eigenzinnige jonge docent, die zijn indruk maakte op het jonge land lang voordat beroemde beroemdheden de norm waren.
Oscar Wilde | © Napoleon Sarony / WikiCommons
Wilde was in 1882 zelfs bekender als het doelwit van een parodie op WS Gilbert, wiens operette Patience de Wilde-achtige “grandioze boob” Bunthorp kenmerkte. De fictieve Bunthrop werd een sensatie in Londen, maar Gilbert en Sullivan, die het toneelstuk op Broadway beheersten, waren bang dat Amerikanen zonder het voorbeeld van Wilde uit de grap zouden worden gelaten. Dus overtuigde hun producer Wilde om naar de VS te komen in zijn meest buitensporige Bunthorp-achtige kostuums (inclusief een jas in de vorm van een cello). Iedereen verwachtte dat Wilde de ruwe Amerikanen waarvoor hij was uitgenodigd om te optreden schandalig zou maken; in plaats daarvan omhelsden ze hem. Wilde liep op zijn beurt weg met een andere indruk van het land, terwijl hij karakteristiek wrang bleef en zei dat "Amerika Europa nooit helemaal heeft vergeven dat het iets eerder in de geschiedenis is ontdekt dan zichzelf."
Oscar Wilde | © Napoleon Sarony / WikiCommons
Zoals veel werd opgemerkt, betekende Wilde's essentiële nieuwsgierigheid en vriendelijkheid dat hij net zo geïnteresseerd was in de boeren en cowboys van het land als in zijn goed verbonden schrijvers, verstand en politici. Zijn aanwezigheid in Amerika was zelfs zo diep gevoeld dat het beeld van Wilde dat hij creëerde nadat hij bij een beroemde Amerikaanse portrettist zat, al snel zijn weg vond naar advertenties voor sigaren, tonica en zelfs kwakzalverij (die ook in de Verenigde Staten populair was) op het moment). Toen verslaggevers aankwamen in de hotelkamers van Wilde, vonden ze het aangekleed met lelies en zonnebloemen, met de banken in dierenhuiden gewikkeld - en in het midden, steeds Iers geboren Wilde zelf. Journalisten verwachtten zonder twijfel een zelfspot van een man, een erudiete en neerbuigende Europeaan. In plaats daarvan vonden ze de jonge Wilde charmant en onfeilbaar in gastvrijheid, wat ertoe leidde dat een schrijver uit San Antonio verklaarde: 'We kunnen ons niets herinneren om ons belachelijk te maken, ook al waren we zo geneigd', en drongen er bij zijn lezers op aan zich over te geven aan Wilde's scheldwoord om in te brengen 'in de geest van onze opkomende jeugd een liefde voor het mooie. ” Van zijn kant bleef Wilde onder de indruk van het potentieel dat hij overal in Amerika vond, wat resulteerde in de beroemde regel in zijn latere toneelstuk Lady Windemere's Fan: 'De jeugd van Amerika is hun oudste traditie. Het is nu al driehonderd jaar aan de gang. '
