Met hun land midden in een algemene staking, protesteren studenten om te eisen dat ze hun examens afleggen in dit verhaal van Hakim Bah uit de Guinese selectie van onze Global Anthology.
Na me in elkaar geslagen te hebben. Me goed in elkaar slaan. Beestachtig. Zo beestachtig. Met een knuppel. Ze hebben me in de gevangenis gedumpt.
We waren een fijne spies van middelbare scholieren die in dezelfde kleine cel waren opgestapeld.
*
'Het baccalaureaat begint morgenochtend heel vroeg', had hij gezegd. Hij had het herhaald. Meerdere malen. De minister. Zeker in zijn stem. De dag van te voren. Op tv. Wat betreft de staking van de vakbondsleden die het land lamlegt, kan de minister in zijn vier-pocket-pak er niets om geven.
En toch werd het hele land de afgelopen vijf dagen gesmoord door een algemene staking die alle werkterreinen trof.
Buiten.
De straten, verlaten steegjes of bijna verlaten.
Winkels, boetieks, kiosken, banken, kantoren, restaurants, cafés, cybercafés, bars, videotheken, clubs
, Gesloten.
Het geluid van banden en het eindeloze getoeter van auto's, motorfietsen stopten plotseling. Je voelde een bepaalde spanning in de lucht trillen.
*
Negen uur. Misschien zelfs meer. Misschien zelfs minder. We waren het wachten beu. Gespannen. Boos. Geërgerd. Geïrriteerd. Opgewonden.
We konden onszelf niet langer beheersen.
We waren een fijne spies van jonge middelbare scholieren die de straat binnenvielen. Schreeuwen. Zingend. Fluitend. Schudden. Brandende banden op het asfalt. In onze handen klappen.
Het stof plaste op ons. Het kon ons niets schelen.
Het ononderbroken geluid van voetstappen, van onze voetstappen, van ons geschreeuw, van onze ruckus, van onze klappende handen, kletterde het ochtendgeroep van de stad.
*
Op weg naar het gouvernement, waar administratieve autoriteiten werden gecamoufleerd, of gewoon op zoek naar antwoorden. Krijg antwoorden van hen. We wilden uitleg, zelfs als we van tevoren wisten dat geen enkele uitleg onze woede kon kalmeren.
De kleine binnenplaats van het gouvernement stond vol met barsten. We waren met honderden, misschien zelfs meer, op de binnenplaats. Elk met een blauw-wit uniform.
Staand. Allemaal staand. Onze blikken richtten zich voortdurend op de gouverneur die had besloten namens alle administratieve autoriteiten van de stad te spreken. Hij was in de zestig. De witte boubou die hij droeg, toonde goed zijn dikke buik. Zijn zwarte huid was verteerd door ouderdom. Zijn hoofd bedekt met een witte pet. Zijn ogen puilden uit door zijn grote, heldere bril.
Het kon worden gevoeld, de harde kosmos. De zon was er niet en sliep waarschijnlijk op die dag, een maandag. Het was bijna tien uur, maar de wolken waren nog steeds bedekt met wolken. Het leek erop dat er een stortbui zou breken. En toch viel er geen druppel op die dag, een maandag.
Lange tijd sprak hij de gouverneur. Maar hebben onze woede nooit kunnen kalmeren.
'Het baccalaureaat of de dood', werd hij onderbroken.
Steeds meer schreeuwden, schreeuwden, beledigden, beledigden, plaagden, we waren het zat. We konden onszelf niet beheersen. De spanning was maximaal. Niets kon ons meer tegenhouden.
Dit verhaal is vertaald met dank aan Hakim Bah's uitgeverij Éditions Ganndal, gevestigd in Conakry.
