Natuurlijke indigokleurstof maken - sukumo in het Japans - is een baanbrekend werk. Voor de vijf jonge geesten achter BUAISOU, een collectief van boeren-ambachtslieden in de prefectuur Tokushima, is het een obsessie geworden. Bij de London Craft Week legt mede-oprichter Kakuo Kaji het liefdeswerk achter het felbegeerde kleding- en huishoudartikelenassortiment van het merk uit.
Kakuo Kaji was medeoprichter van BUAISOU in 2012 © Maki Hayashida / Culture Trip
Dit verhaal verschijnt in de derde editie van Culture Tripmagazine: the Gender and Identity issue.
Kakuo Kaji's nagels hebben een schitterende blauwe tint. Ik merk dit terwijl hij de twee losse hoeken van het vierkante stuk natte doek omhoog houdt dat tussen mijn vingers is geknepen, en gebaart dat ik het om moet draaien zodat de indigokleurstof niet allemaal naar één kant naar beneden sijpelt en de stof ongelijkmatig achterlaat gekleurd zodra het droog is.
Kaji is op de London Craft Week om een collectie met indigo geverfde items te lanceren, geproduceerd door BUAISOU, het collectief van boeren-ambachtslieden dat hij in 2012 mede oprichtte in de Japanse prefectuur Tokushima. Sprekend via een vertaler bij Kiosk N1C, de winkel in Coal Drops Yard in King's Cross, de enige Britse leverancier van kleding en huishoudelijke artikelen van het merk, doorloopt hij de ingrediënten die in natuurlijke indigokleurstof gaan - sukumo (gedroogde en gefermenteerde indigobladeren), houtloog, tarwezemelen en schelpenas - en het moeizame proces dat daarbij komt kijken bij het transformeren van het gewas in kleur en vervolgens kleur in voltooide items.
De prefectuur Tokushima heeft nu slechts zes natuurlijke indigo-producenten - minder dan 2000 in de 19e eeuw © Maki Hayashida / Culture Trip
Vervolgens laat hij zien hoe je de indigo op een stuk stof aanbrengt. Tie-dye-stijl, hij past eerst verschillende vouwen, klemmen, wendingen en plooien toe die patronen zullen creëren door te voorkomen dat delen van de stof in contact komen met de kleurstof; vervolgens doopt hij de stof in een stinkende bak van stroperige, gefermenteerde indigo en masseert hij het, ondergedompeld, met de hand (hoe langer het erin blijft, hoe dieper de kleur wordt); eenmaal geëxtraheerd, wast hij de doek in water en klop hem daarna droog. De komende dagen zijn er nog een aantal wasbeurten nodig om ervoor te zorgen dat de kleur blijft plakken.
Het collectief hanteert een 360 graden boer-tot-kast benadering van zijn werk © Maki Hayashida / Culture Trip
De onderwijssessie moet een lichte opluchting zijn voor Kaji, die gewend is aan een veel slopende routine op de boerderij, waar hij routinematig 13 uur per dag werkt. Indigo, beweert BUAISOU, is de moeilijkste kleurstof ter wereld om te produceren; het proces dat het collectief gebruikt, wordt inderdaad jigoku-datum genoemd, wat zich vertaalt als 'hel produceren'. Over de hele wereld heeft natuurlijke indigo - ooit gebruikt om jeans te maken - al lang plaatsgemaakt voor synthetische blauwe kleurstof als een gangbaar product. Hoewel een kleurstof een geschikte vervanger is, gaat synthetische kleurstof lang niet zo lang mee of produceert een even weelderige tint als echte indigo. In Tokushima, het hart van de Japanse indigoproductie, is het aantal aishi - iemand die sukumo maakt - gedaald van 2.000 in de 19e eeuw tot slechts zes vandaag; boeren zijn gestopt met het baanbrekende werk om de kleurstof te maken ten gunste van lucratieve gewassen met hogere opbrengsten.
Als een van de zes overgebleven producenten bestaat BUAISOU uit vier boer-ambachtslieden en een manager communicatie, marketing en branding, die naar Tokushima kwamen als onderdeel van een overheidsinitiatief om jongeren naar plattelandsgebieden te trekken - waarvan het voortbestaan wordt bedreigd door snel vergrijzende bevolkingsgroepen - en het traditionele levensonderhoud nieuw leven inblazen. Kaji werkte ondertussen in het gemeentelijke “indigo experience center” voordat hij een intensieve driejarige stage bij een lokale zesde generatie masterproducent van sukumo, Osamu Nii, uitvoerde. "Het is een ambachtelijk beroep, mondeling doorgegeven aan de ene generatie op de andere", zegt hij. De anderen - een ex-bankier, afgestudeerd in mode en een voormalig architect - voegden zich vervolgens bij hem in zijn eigen onderneming. Als jongen hielp Kaji op de rijstvelden van zijn vader, maar een diploma textielontwerp maakte hem niet bepaald klaar voor een carrière in de landbouw. Tegenwoordig is zijn leven buiten tussen de planten werken.
Helderblauwe nagels vormen een beroepsrisico van een 'aishi' © Maki Hayashida / Cultuurreis
Wat het collectief onderscheidt, is niet alleen de jeugdigheid van de leden, maar hun aanpak. Kaji en zijn collega's ploegen, bemesten en wieden niet alleen het land; het gewas planten, water geven, oogsten en drogen; en bewerk deze grondstof tot sukumo door middel van een 120 dagen durend proces van water geven en roeren; ze ontwerpen, verven en naaien ook hun eigen lijn shirts, korte broeken, jeans, bandana's, tassen en schoenveters; hun eigen verpakking en branding produceren; en beheer een robuuste aanwezigheid op sociale media, die 30.000 Instagram-volgers van over de hele wereld heeft aangetrokken. Door deze 'farm-to-closet'-benadering brengen ze twee Japanse erfgoedambachten nieuw leven in: landbouw en verven. De eerste, merkt Kaji op, is een proces van 365 dagen; de laatste duurt slechts zes minuten.
Kaji hoopt dat de combinatie van een holistisch proces, minimalistische, modebewuste ontwerpen en deskundige branding en marketing, die het proces achter de producten laat zien op een manier die perfect past bij het tijdperk van de sociale media, BUAISOU zal helpen ondersteunen. Bovendien zorgt de groeiende bekendheid van het merk ervoor dat het nu af en toe leerlingen van over de hele wereld aanneemt. 'Dit meisje uit Singapore is twee jaar gebleven', zegt Kaji.
Of ze nu werken in een rustieke schuur, die ook dienst doet als atelier, of buiten in de velden, blootgesteld aan de elementen, deze vijf jonge makers leven in het heden en houden zich bezig met iets dat zowel tijdloos als volledig nieuw is.
Door erfgoedambachten te combineren met moderne branding en marketing, herleeft het BUAISOU-collectief een industrie en een regio op het platteland van Japan © Maki Hayashida / Culture Trip
Dit verhaal verschijnt in de derde editie van Culture Tripmagazine: the Gender and Identity issue. Het wordt op 4 juli gelanceerd met distributie op metrostations en treinstations in Londen; het zal ook beschikbaar worden gesteld op luchthavens, hotels, cafés en culturele centra in Londen en andere grote Britse steden.
