De Franstalige schrijver Abdourahman Ali Waberi voelt een intense 'literaire verbintenis' met zijn land, de kleine Republiek Djibouti, genesteld in de Hoorn van Afrika tussen Eritrea, Ethiopië en Somalië. Wereldwijd gepubliceerd, is hij een van de eerste schrijvers die een internationale stem geeft aan deze natie.
Een van de belangrijkste agenda's van het werk van Abdourahman Ali Waberi is de ondermijning van stereotiepe en hegemonistische percepties van het Afrikaanse continent. Hij gebruikt sarcasme, ironie en bijtende satire in zijn pogingen om de geschiedenis terug te winnen, polariteiten te vervagen en het conceptuele landschap van Djibouti te vermenselijken. Bijvoorbeeld in The Land Without Shadows - een verzameling van zeventien korte verhalen waarin Waberi de beknopte precisie van het genre beheerst - werkt een enorm uitgebreid scala aan personages om het idee tegen te gaan dat elk stereotype beeld van 'de Afrikaan' kan worden geformuleerd. De steeds terugkerende verwijzing naar ballingschap - Waberi woont zelf in Caen, Frankrijk - verstoort en compliceert ideeën over identiteit verder.
Bovendien verlengt zijn roman uit 2011, Passage of Tears, zijn preoccupaties als schrijver en speelt hij ermee in dat het strategische belang van Djibouti enorm onevenredig is aan zijn omvang, vanwege de geografische positie als doorgang voor olietransport. Met dit in gedachten creëert hij verhalen die resoneren op een mondiaal podium ver buiten de hoorn van Afrika, waardoor Djibouti's plaats in de wereld wordt verhelderd voorbij de beperkende voorwaarden van economische uitbuiting.
De ontsporing van dominante vertogen is zo prominent als een streven dat het de taal en syntaxis van Waberi's boeken doordringt. Door taal te destabiliseren en in vraag te stellen, worden ook tal van andere zekerheden uitgedaagd. Waberi gebruikt niet alleen een dubbelzinnige woordenschat, rijp voor meerdere interpretaties, maar wisselt voortdurend tussen de verhalende modi (reisverslag, traditionele mythologie, thriller en poëzie om er maar een paar te noemen) en verzekert de lezer dat niets zeker is. Dit beroep op 'willekeur', zoals in veel postkoloniale output, kan worden gezien in schril contrast met de verzekerde aard van het imperialisme.
