Op lange termijn gezien in het Queens Museum, was het Panorama van de stad New York ooit het hoogtepunt van de Wereldtentoonstelling in 1964. De miniatuurreplica van New York City (inclusief alle vijf stadsdelen) kostte bijna 100 fulltime arbeiders bijna drie jaar te bouwen en is tot op heden het grootste architectonische model van elke stad ter wereld.
Een weergave van het panorama van de stad New York in het Queens Museum © Gary Gershoff / Getty Images voor Amazon Studios
De Panorama was het geesteskind van 'bouwmeester' Robert Moses, die het na de beurs zag als een instrument voor stedenbouw en planning. De stad New York gaf in 1964 $ 672.662 uit om de miniatuurmetropool te bouwen, die 830.000 gebouwen omvatte (nu zijn er 895.000 gebouwen) over een oppervlakte van 9.335 vierkante voet. Het zorgvuldig vervaardigde, met de hand geschilderde ontwerp blijft New Yorkers en wereldreizigers fascineren, zelfs na 53 jaar. Volgens de president en uitvoerend directeur van het Queens Museum, Laura Raicovich, is het een 'buitengewoon historisch object en een waardevol hulpmiddel voor ons heden en de toekomst' geworden.
'Al vroeg in mijn ambtstermijn was het heel duidelijk hoe geliefd de Panorama is', legt ze uit in een interview. "Maar nu begrijp ik de enorme kracht die het heeft om zeer abstracte ideeën over onze stedelijke ruimtes te verwezenlijken, vooral wanneer kunstenaars ermee omgaan."
Maar zelfs met verschillende toevoegingen en upgrades door de jaren heen, werd het stedelijke wonder een beetje flauw; het had dringend een verlichtingsupgrade nodig om het weer in volle glorie te brengen. En dat is waar Amazon Studios binnenkwam.
Panorama van de stad New York © Amber C. Snider
Op 25 oktober 2017 onthulde het Queens Museum een gloednieuw verlichtingssysteem voor het Panorama, grotendeels gefinancierd door Amazon Studios. Het nieuwe systeem omvat 3.172 gekleurde lichten (die de locatie van gemeentelijke voorzieningen laten zien) en bewegende vliegtuigen die "elke minuut landen op LaGuardia". Volgens een van de voormannen op het werk werd de nieuwe verlichting in zes dagen tijd in een ploegendienst van 15 uur geïnstalleerd.
In de nieuwe film Wonderstruck van Amazon Studios (geregisseerd door Todd Haynes en met in de hoofdrol Julianne Moore) stond Panorama in de schijnwerpers. In één scène leidt het personage van Moore, Rose, haar kleinzoon Ben (gespeeld door Oakes Fegley) door de tentoonstelling en fungeert het miniatuurcityscape als parallel aan haar eigen persoonlijke verhaal - een vertelapparaat om herinneringen te onthullen.
Panorama van de stad New York © Amber C. Snider
Amazon Studios bracht de "legendarische nachtverlichting van het Panorama" terug in de vorm van duurzame LED-verlichting en fosforescerende verlichting, waardoor bezoekers voor het eerst sinds eind jaren 90 de miniatuurstad onder de sluier van duisternis konden ervaren. Het vorige verlichtingssysteem “vervaagde veel van de details
.en was niet bedoeld voor de duur van lange museumdagen. [De] bollen brandden zo vaak uit dat we ze nooit konden bijhouden ”, zegt Laura Raicovich.
Het panorama bekijken, hetzij door de artistieke lens van Wonderstruck of persoonlijk, brengt de enorme omvang van de stad in perspectief en personaliseert het ook voor de toeschouwer. Het lokaliseren van een blok of gebouw wordt oefening in het geheugen, een bevestiging: ik woon hier. Ik maak deel uit van iets groters. "De overweldigende totaliteit om New York City in al zijn pracht tegelijk te zien, is pure magie", zegt Raicovich. 'Er is iets heel intiems aan het lokaliseren van je eigen New York-verhaal dat op de hellingen rond het model staat.'
Panorama van de stad New York © Amber C. Snider | © Amber C. Snider
Dit idee van zowel collectieve als individuele ervaring dat in het Panorama wordt gepresenteerd, brengt de subtiele variaties en het onderscheidend vermogen van elk stadsblok in beeld, evenals het belang van stadsplanning. Het werpt ook licht op hoe kwetsbaar we zijn, met name door overstromingen als gevolg van klimaatverandering: “Het kunnen voorstellen van zulke realiteiten die ver weg lijken of te groot zijn om in onze geest te bevatten, is iets dat direct kan worden getoond met het Panorama
.we moeten ons zulke omstandigheden kunnen voorstellen om ze te plannen en de implicaties ervan onder ogen te zien ', zegt Raicovich.
Voor beter of slechter, we zijn verbonden met ons stedelijk landschap - we maken deel uit van het grotere geheel. En het Panorama herinnert ons daaraan.
Panorama van de stad New York © Amber C. Snider
