Hoewel sommige mensen zeer negatieve meningen hebben over tatoeages, is het kunstenaarschap in vrijwel alle landen en culturen heel gewoon geworden. Maar wat nu een fashion statement is, kwam voor het eerst naar voren als een manier van branding.
Honderden jaren lang was de traditie van tatoeëren om groepen te scheiden gebruikelijk in de hele lengte en breedte van het land. Zelfs vandaag de dag zijn tatoeages op de onderarmen van veel verschillende gemeenschappen traditioneel (vooral in Maharashtra en Gujarat, waar men gemakkelijk de eigenaardige tatoeage met groene inkt kan vinden). Zo divers als de culturen hier zijn, zo zijn de gebruiken en soorten tatoeages waarmee elke gemeenschap of stam zichzelf markeert.
Er zijn geen concrete gegevens bekend bij het publiek, die spreken over het prille begin van dit concept. Het Engelse woord 'tattoo' was natuurlijk iets onbekends. Het wordt 'godna' (het begraven van de naald / tatoeage) genoemd in het Hindi, het woord dat is afgeleid van het gebaar dat wordt uitgevoerd tijdens het maken van een tatoeage. Wat we beschouwen als een manier om onszelf uit te drukken door ons lichaam te inkten, werd en wordt nog steeds gebruikt om stammen te markeren en zelfs om misvormingen te veroorzaken. Jonge meisjes van jonge leeftijd worden vaak gemaakt om tatoeages te krijgen. In bepaalde stammen van Arunuchal Pradesh, bijvoorbeeld, werden gezichten van jonge meisjes getatoeëerd zodat ze onaantrekkelijk leken.
Een tribale vrouw in India met tatoeages op haar gezicht | © PICQ, achtergrondonscherpte door Samsara / WikiCommons
Als je naar de stamdorpen van de Ziro-vallei gaat, vind je misschien nog steeds enkele oude vrouwen van de Apatani-stam met hun getatoeëerde gezichten (hoewel de Apatani meer bekend zijn om hun neuspluggen, een andere inheemse manier om ervoor te zorgen dat rivaliserende stammen niet zouden stelen) de vrouwen).
Terwijl de Indiase regering dit in de jaren zeventig had verboden (wat de reden is dat jonge vrouwen met tatoeages op hun gezicht niet meer worden gezien in stedelijke gebieden), leeft de praktijk voort in het interieur en in nog onaangetaste delen van het land. De Dhanuks, die uit Bihar komen, namen ook hun toevlucht tot deze praktijk om ervoor te zorgen dat hun vrouwen veilig waren voor mannen uit de hogere kaste en mannen van andere stammen.
Gezichtstatoeage van een jonge vrouw van de Singpho / Kachin-stam Flickr
Een andere stam in het noordoosten van India, de Singpho-stam heeft duidelijke regels voor mannen en vrouwen. Ongetrouwde vrouwen mogen geen tatoeage laten zetten. Eenmaal getrouwd, laat de vrouw haar beide benen van de knie tot de enkel tatoeëren en mannen doen hetzelfde met hun handen. Mensen van de Singpho-stam zijn te vinden in zowel Arunachal Pradesh als Assam.
Er wordt kennelijk aangenomen dat als de vrouw tatoeages heeft in de lichaamsdelen die voor anderen zichtbaar zijn, ze uit een lagere kaste komt. In Zuid-India, vooral Tamil Nadu, was het concept van het krijgen van permanente tatoeages, ook wel bekend als pachakutharathu, heel gebruikelijk.
Tatoeage op de hand (c) Flickr / Meena Kadri
In het begin werd aangenomen dat tatoeages slechts snijwonden op de huid waren en dat het de bedoeling was om fysieke pijn te veroorzaken. Met evolutie kwam het idee om planten te gebruiken die de opkomst van kleur op de huid veroorzaakten. Het idee om zichzelf pijn te doen vloeide voort uit religieuze overtuigingen, wordt geraden. Later werd het het middel om onderscheid te maken tussen kasten en stammen.
De legende gaat dat er vroeger een gemeenschap was genaamd de Ramnaamis die, hoewel lagere klasse, besloot om barrières te doorbreken en de praktijken van brahmanen over te nemen. Deze gemeenschap bestond in Bihar en Madhya Pradesh. Wat er vervolgens gebeurde, was dat de brahmanen woedend waren en om zichzelf te redden van elke aanval, tatoeëerden de Ramnaamis de naam van Lord Ram op zichzelf. De gemeenschap doet dit nog steeds, zelfs vandaag.
Adivasi Tribe ® Wikipedia
