Nana Kwame Adjei-Brenyah is een in New York City geboren schrijver die realisme en surrealisme combineert om fantastische verhalen te creëren die spookachtig waar aanvoelen. Na de release van zijn debuutcollectie, Friday Black - een verkenning van ras, consumentisme en mannelijkheid in Amerika - spreekt Adjei-Brenyah over het huidige sociale klimaat in de VS en zijn persoonlijke relatie met New York City.
Precies een maand voor de stampende krankzinnige shoppers die op Black Friday 2018 door winkeldeuren barsten, verscheen Nana Kwame Adjei-Brenyah's Friday Black stilletjes op de boekenplanken in de Verenigde Staten. In deze verzameling duistere, beklijvende verhalen stelt Adjei-Brenyah zich werelden voor waar ongeboren foetussen hun toekomstige ouders bezoeken, meeslepende VR-ervaringen worden gebruikt om racistisch geweld uit te spelen en de dood de norm is tijdens de waanzinnige activiteit van Black Friday. Het zijn werelden die vergezocht en karikaturaal zijn, maar opvallend geloofwaardig blijven.
Adjei-Brenyah lezen is een viscerale ervaring. De manier waarop hij het echte met het imaginaire combineert, doet denken aan Man Booker-winnaar en Adjei-Brenyah's persoonlijke mentor George Saunders, maar zijn stijl blijft duidelijk van hem. Adjei-Brenyah, geboren in New York City en afgestudeerd aan SUNY Albany en Syracuse University, is een van de meest veelbelovende schrijvers van New York en biedt inzichtelijk en openhartig sociaal commentaar.
Universiteit van Syracuse, New York © debra millet / Alamy Stock Photo
Cultuurreis: veel van je verhalen hebben een geweldige mix tussen wat echt is en wat je je voorstelt. In hoeverre zijn deze verhalen gebaseerd op echte ervaringen en hoe laad je ze op met een surrealistisch element? Nana Kwame Adjei-Brenyah: Ik volg gewoon het verhaal dat bij me opkomt. Zelfs de meer surrealistische verhalen, ik concretiseer vaak alleen een gevoel dat ik op een abstracte manier voel. Bijvoorbeeld, het eerste verhaal hebben we deze zwartheidsschaal, maar voor mij is dat hoe het voelt als ik mezelf aanpas aan een bepaalde ruimte als een zwarte persoon die door de wereld beweegt. Dus nam ik gewoon wat ik echt voelde in mijn echte leven en maakte het letterlijk. Met de verhalen die iets meer verband houden met realisme, geef ik beter weer hoe ik me voel zonder die eigenwaan te creëren. Ik heb geen andere manier van denken over een van deze soorten verhalen. In samenwerking met George [Saunders] was een van de dingen waarmee hij me echt hielp beseffen dat onderscheid een soort illusie is. Je schrijft een verhaal, je schrijft het beste verhaal dat je kunt, je maakt de regels die je nodig hebt en probeert daar een soort waarheid te krijgen.
CT: In hoeverre heb je het gevoel dat je verhalen een didactisch doel hebben? NKAB: Ik hoop echt dat deze verhalen de verbeeldingskracht van mensen radicaliseren. Ik hoop dat er een diepgewortelde reactie is tegen een deel van het geweld in mijn verhalen. Dat gezegd hebbende, ik heb er humor in gestopt en ze zijn op verhaalniveau bezig omdat ik denk dat dat belangrijk is voor fictie. Je wilt dat mensen genieten van het verhaal dat je schrijft, en een deel van dat plezier is reageren op hun betere karakter.
CT: 'The Era' en 'Zimmer Land' voelen zich erg dystopisch. Ben je van plan om over dystopie te schrijven, of is dystopie de manier waarop het uitkomt? NKAB: Ik heb heel weinig doelen besloten wanneer ik een verhaal begin te schrijven. Ik heb een stem en een situatie in mijn hoofd. Dat woord dystopie wordt veel aan mij toegeschreven. Ik denk dat er op dit moment mensen zijn die met meer geld leven dan ze ooit zouden kunnen gebruiken, en ook mensen die in het niets geboren zijn en daardoor lijden. Het gebeurt en het is toegestaan en het is de status-quo. Ik denk dat veel van de eigenschappen die we dystopisch noemen er al zijn.
CT: Je verhalen behandelen veel crisisonderwerpen: politiegeweld, racerelaties, consumentisme, maar ook mannelijkheid. 'Lark Street' was een zeer ontroerend, spookachtig verhaal. Waarom heb je ervoor gekozen om de ervaring van een abortus vanuit een mannelijk standpunt te vertellen? NKAB: Ik wilde nooit veronderstellen te weten wat een vrouw ervaart. Bij het schrijven van het verhaal herkende ik hoe problematisch het is om het standpunt van een man naar voren te brengen, omdat we te vaak alleen het standpunt van de man horen. Het is belangrijk om dat te erkennen. Ik hoop dat ik bij het schrijven van dat verhaal tot de hoofdpersoon kwam, die zich realiseerde dat hij zijn eigen gevoelens, zijn schuld, bevoorrecht. En ik denk dat hij op een plek aankomt waar hij denkt: 'Weet je wat, ik ben niet de belangrijkste stem in deze situatie.' Ik probeer daar naartoe te gebaren.
The Strand Bookstore, Manhattan, New York © dbimages / Alamy Stock Photo
CT: Hoe heeft het opgroeien in New York City jou als schrijver beïnvloed?
NKAB: Ik ben geboren in Queens, New York, in de stad, maar ik vertrok toen ik zeven of acht was, dus ik kom van net buiten in een plaats genaamd Spring Valley, Rockland County. Ik weet zeker dat het me beïnvloedde op een manier die ik niet echt kon waarnemen, maar ik was me tijdens mijn jeugd helemaal niet bewust van iets literairs. Ook al las ik, ik las wat me ook opviel. Ik werd niet geleid door auteurs zoals ik soms ben. Ik begreep niet eens wat het woord literair betekende - ik weet nog steeds niet of ik het precies doe! Ik was altijd in de buurt van veel verschillende mensen met veel verschillende achtergronden, zowel in de stad als in Spring Valley. Maar ik had niet het gevoel deel uit te maken van een literaire gemeenschap totdat ik naar de middelbare school in Syracuse ging.
CT: Wat trok je aan toen je opgroeide?
NKAB: Ik hield van schrijven omdat het gratis is, mensen kunnen het je niet afnemen. Ik las fantasy en sci-fi YA en uiteindelijk had ik een idee dat bij me bleef hangen dat ik niet uit mijn hoofd kon komen. Ik zag mezelf niet als schrijver. Pas toen ik naar de universiteit [SUNY Albany, New York] ging, realiseerde ik me dat het een optie was om jezelf te zijn of te proberen jezelf voor te stellen als schrijver.
CT: En tot slot, waar koop je je boeken in New York City?
NKAB: Three Lives and Company. Strand ook.
