De Quad Cinema van Greenwich Village viert de carrière van acteur Harry Dean Stanton, die stierf op 15 september. Betekent dit dat zijn personages ook dood zijn of niet?
Waar hij ook is, 'kleine' Hunter - het lieve blonde jongetje gespeeld door Hunter Carson in Paris, Texas (1984) - moet huilen. Hij zou nu rond de veertig zijn en waarschijnlijk honderdvijftig pond hebben ingepakt, misschien zelfs zijn eigen kinderen. Maar de tranen zouden zeker stromen zodra hij hoorde dat zijn vader, Travis (Harry Dean Stanton), was overleden. Dat is als iemand de moeite had genomen om hem te schrijven en het hem te vertellen.
Stortte zijn hart uit
Hunter zal Travis niet hebben gezien in de 33 jaar sinds hij de jongen in die tijd met zijn moeder Jane (Nastassja Kinski) in Houston had afgezet. Maar hij herinnerde zich hun roadtrip en de geur van zijn oude man, houtachtig en stoffig met een vleugje sandelhout uit zijn scheerschuim. Er zouden niet veel woorden zijn om te onthouden. Zelfs toen hij gelukkig was, was Travis niet groot in woorden. Jane had hem echter aan het praten gekregen. Na al hun jaren van vervreemding had hij zijn hart aan haar uitgestort op een telefoon vanaf de andere kant van een kijkscherm.
Dit is een manier om te zeggen dat acteurs en de personages waarmee ze het meest worden geïdentificeerd, in de loop der jaren in elkaar groeien. Omdat Stanton (in de volksmond 'Harry Dean', achternaam overbodig) vijf dagen geleden stierf, stierf Travis logischerwijs ook, nietwaar? Films en toneelstukken bestaan deels om feit en fictie te vervagen, om het verhaal dat ons wordt verteld te versmelten met onze uitvindingen: 'De beste in dit soort zijn slechts schaduwen, en de ergste zijn niet erger als de verbeelding ze verandert', zoals Shakespeare het had.
Het is moeilijk voor te stellen dat een hedendaags personage aan de gang is wanneer de acteur die hem of haar speelde, weg is. Toch leven filmpersonages een dubbel leven. Hoewel ze als mensen voorbestemd zijn om te sterven als hun tegenhangers van vlees en bloed, kunnen ze voortdurend opnieuw worden bezocht terwijl ze dezelfde avonturen beleven in de filmversie van eeuwige terugkeer. Ze zijn zowel sterfelijk als onsterfelijk - of zullen tot het einde van de wereld zijn.
Nauwelijks een uitgang
Elke keer dat Ry Cooder's knelpuntgitaar gitaarachtige jankende pyloondraad in een harde wind twerkt en Travis immobiliseert in de Mohave-woestijn aan het begin van Parijs, Texas, komt die draderige buizerd van een man pijnlijk en poëtisch tot leven. Harry Dean ook. Wanneer Cooder Travis aan het einde van de film een serenade brengt, een vleugje glimlach die kort op zijn lippen speelt - cameraman Robbie Müller baadt hem in zonsondergang en neonrood in een shot over de schouder - het is nauwelijks een uitgang, want karakter of acteur.
Nastassja KInski en Harry Dean Stanton in Paris, Texas © 20th Century-Fox
Dus waar is Travis sinds 1984? Hij moet in eerste instantie naar een andere stad, Dallas, of 'San Antone' zijn gegaan. (Zonder Jane en Hunter zie ik niet dat hij dat kavel gaat kopen in Parijs, in het noordoosten van Texas.) In ieder geval is de vraag even nutteloos als vragen waar de eerdere woestijnzwerver Ethan Edwards (John Wayne) ging nadat hij zijn nicht Debbie (Natalie Wood) naar huis had gebracht om bij de Jorgensens te wonen aan het einde van The Searchers (1956), of waar Shane (Alan Ladd) aan het einde van Shane (1953) ging, zo niet naar Boot Hill ?
