The Last Movie Memorabilia Store in New York

Als je een aandenken aan een film wilt kopen, blijft Jerry Ohlinger's Movie Material Store de enige bestemming in New York City.

Breanna Denney / © Cultuurreis

Op de top van een steile trap in een gebouw aan West 30th Street bevindt zich de grootste schat aan te kopen filmstills, posters en andere filmmarketingartikelen in New York City. Nu, in het 42e jaar van zijn bestaan, heeft de legendarische Movie Material Store van Jerry Ohlinger zich in het Garment District gevestigd na talloze omwentelingen te hebben doorstaan en drie eerdere locaties te hebben ingenomen.

Stijgende huurprijzen en de overname van de memorabiliahandel door eBay hebben de concurrenten van Ohlinger failliet gemaakt, maar de 74-jarige New Yorker heeft zijn bedrijf in leven gehouden door een mix van grit en behendigheid.

Breanna Denney / © Cultuurreis

Filmliefhebbers die langskomen in zijn winkel met zijn overlopende planken, zullen merken dat ze kwijlen. Als je op zoek bent naar foto's van Buster Keaton of Emma Stone, of van The Empire Strikes Back of Jason and the Argonauts, zal Jerry's onderzoeksassistent Greg binnen enkele seconden een map overhandigen om door te bladeren.

Tijdens een recent bezoek aan de winkel van Ohlinger, ging Culture Trip zitten om te praten met de eigenaar, wiens verstokte stogie-chomping herinnert aan die van wijlen regisseur Samuel Fuller.

Breanna Denney / © Cultuurreis

Culture Trip (CT): Wanneer ben je voor het eerst geïnteresseerd geraakt in filmmemorabilia?

Jerry Ohlinger (JO): Het begon toen ik heel klein was. Ik ging op zaterdag en zondag met mijn vader naar de film. We gingen naar de grote theaters op Broadway en zagen ook de dubbele functies op 42nd Street. Ik was toen stripboeken aan het verzamelen. Het was pas rond 1955 dat ik begon met het verzamelen van filmfoto's en enkele persboeken. Ik wist niet veel van de spullen die te koop waren, of hoe je die kon krijgen. Je zag de posters altijd in de theaters, maar je kon ze niet kopen.

Er waren veel boekhandels langs Sixth Avenue tussen 42 Street en 48th, en af en toe kregen ze foto's. Ik herinner me de eerste foto die ik ooit kocht was van Walt Disney's The Three Caballeros [1944] voor 10 cent!

Breanna Denney / © Cultuurreis

Er was een winkel op 44th Street genaamd Kier's Celebrity Photos met foto's in de etalage. Ik kocht daar een paar foto's en toen ontdekte ik dat je de verschillende studio's kon bellen en zeggen: 'Ik zou graag een stel foto's willen halen uit deze film die uitkomt.' En ze zouden ze u gratis sturen. Dus ik heb er veel van gedaan. Ik verzamelde al stripboeken en filmtijdschriften en knipsels uit kranten.

CT: Wanneer ben je begonnen met handelen?

JO: Ik legde goede contacten en ik vond een plek waar ik heel goedkoop foto's kon kopiëren, wat betekende dat ik het origineel kon verkopen of kopieën kon ruilen. Ik ontdekte ook een plaats in de stad, National Screen genaamd, waar posters van niet meer dan vijf jaar oud werden verkocht aan grote theaters, en een andere plaats in het Film Center Building die in oudere titels handelde. Ik heb daar veel posters kunnen kopen.

Ik ging vaak naar de stripboekconventies, waar ik echt dingen begon te verkopen. Dat was rond 1970. Meestal was ik de enige die filmmemorabilia verkocht. Ik ontdekte dat mensen die van strips houden ook van films houden. Het was dus een goede markt. Ik begon door het land te reizen en ik ging naar Texas naar deze plaats genaamd de Duncan Theatre Exchange, waar duizenden oude posters teruggingen tot de jaren '40. Ze zouden ze tegen zeer lage prijzen verkopen in vergelijking met New York, dus ik heb er veel van gekocht.

Breanna Denney / © Cultuurreis

Terwijl ik dingen kocht van mensen die hun collecties verkochten, werd de inventaris steeds groter. Toen was er geen ruimte meer in mijn appartement, dus opende ik in 1976 een winkel op 120 West 3rd Street in the Village. Het was een goede locatie omdat het gebied veel toeristen trok. Toen ontdekte ik dat de kopers, in plaats van een maand te moeten wachten om mij op de stripcongressen te zien, zeven dagen per week naar mij toe zouden komen.

Het volgende jaar kwam Star Wars uit, en dat veranderde de zaken ingrijpend. Mensen die normaal niet geïnteresseerd waren in het verzamelen van filmposters of foto's, wilden ineens iets met deze titel. Het was een fenomeen en het leidde tot een grote toename van de activiteiten omdat we aan de eisen van de klanten konden voldoen.

CT: Heeft Star Wars zijn populariteit behouden?

JO: Absoluut. Er zijn stukken over Star Wars die we in 1977 voor $ 100 hebben verkocht en die vandaag voor duizenden dollars gaan.

Breanna Denney / © Cultuurreis

CT: En sci-fi, horror en fantasiememorabilia zijn altijd populair geweest?

JO: Ze waren vanaf het begin altijd de leiders in de smaak van klanten, en dat zijn ze nog steeds.

CT: Een vriend van mij die filmmateriaal ruilt, liet me enkele van de prachtige, nu kostbare, foto's zien die in de jaren twintig door de Duitse studio UFA werden uitgegeven. Vindt u dat er veel behoefte is aan dit soort materiaal?

JO: Ik had dat soort dingen in de Bela Lugosi-film White Zombie [1932], die ik verkocht aan een man die Art Deco-ontwerp waardeerde. Meestal heb ik standaard Amerikaanse spullen verkocht met hier en daar een paar vreemde buitenlandse dingen. In de begintijd van het bedrijf hielden de meeste mensen niet van buitenlandse posters omdat de titels in een andere taal zouden zijn.

Breanna Denney / © Cultuurreis

Tegenwoordig zijn veel buitenlandse posters duurder dan de Amerikaanse equivalenten, vooral voor films uit de jaren '20 en '30 en soms uit de jaren '50. Als de buitenlandse affiches verschillen van de Amerikaanse, genieten nieuwere generaties ervan omdat ze de taalproblemen hebben overwonnen.

CT: Na 20 jaar ben je verhuisd van 3rd Street?

JO: Ja, in 1986 verhuisde ik naar een grotere plaats aan 232 West 14th Street. Tegen die tijd had ik veel meer spullen en eindigde ik met een magazijn in New Jersey. Ik denk dat we een goede reputatie hadden omdat we zeven dagen per week open waren en het erg druk hadden. Op zaterdag konden we maar liefst acht tot vijftien mensen tegelijk in de winkel hebben, en op zondag maar een paar minder. We hadden toen drie mensen aan de balie nodig. Maar die dagen zijn voorbij vanwege eBay.

Breanna Denney / © Cultuurreis

CT: In 2004 ben je weer verhuisd

JO: Het was het oude verhaal. De huur op 14th Street was $ 5.000 per maand, maar het gebouw veranderde van eigenaar. De nieuwe man wilde $ 10.000, maar we waren niet bereid om het te betalen. Dus verhuisden we naar 242 West 35th Street waar de huur begon bij $ 5.500. De huur liep uiteindelijk op tot $ 10.000 en toen gebeurden er twee dingen. Ten eerste wilde de huisbaas meer, en ten tweede waren de zaken niet zo goed als vroeger vanwege eBay. Tegen die tijd waren de andere winkels - Cinemabilia, de Memory Shop en Kier's - gesloten. We hebben ze zelfs uitgekocht. Movie Store News is sindsdien ook verdwenen.

Breanna Denney / © Cultuurreis

EBay was zware concurrentie, omdat de klant dingen kon kopen voor een dollar, of voor meer dan waarvoor we het verkochten. Als je ze niet kunt verslaan, kun je je maar beter bij hen aansluiten, dus begonnen we stukken op eBay te zetten, en we ontdekten dat we niet zo'n grote winkel nodig hadden als onze 35th Street-winkel. We hadden gewoon een plek nodig om de spullen die we op eBay verkochten op te slaan en vervolgens een paar losse verkopen te doen aan reguliere verzamelaars.

Ze waren ook aan het winkelen op eBay, dus de concurrentie werd smerig. De recessie in 2008 heeft ons behoorlijk gekwetst omdat de omzet daalde. Eerdere recessies hadden ons niet zoveel pijn gedaan omdat deze industrie nog steeds groeide. Naarmate het volwassener werd, merkten we dat we onderhevig waren aan de zweepslagen van de economie, dus moesten we een goedkopere plek vinden. De huurprijzen in New York City waren waanzinnig. Wat voorheen een kleine kost was, werd een grote kost, dus zijn we in 2014 hierheen verhuisd.

Breanna Denney / © Cultuurreis

CT: Is eBay tegenwoordig je grootste bron van zaken?

JO: Ja.

CT: Wat is het zeldzaamste stuk dat je hebt verkocht?

JO: Het duurste wat ik momenteel verkoop - het is voor iemand anders - is een originele voorposter voor The Cabinet of Dr. Caligari. Het dateert van december 1919 - de film werd uitgebracht in februari 1920. Het is een opname van de slaapwandelaar en deze wervelende kleuren.

GREG (G): Het is de laatste poster die er in de wereld bestaat.

JO: [De klant] zoekt er ongeveer $ 200.000 voor. Een ander duur item dat we hadden was een origineel Emperor Ming-kostuum dat werd gebruikt in de eerste en tweede Flash Gordon-serie [1936, 1938]. We kregen een bericht op eBay van iemand die zei: 'Ik heb er een en ik wist niet dat het dat soort geld waard was.' En een andere man schreef: "Ik heb er ook een." De studio zou meer dan één exemplaar van elk kostuum maken, want als iemand koffie morste, zou het filmen ophouden. Ik kocht dat kostuum voor $ 1.000 jaar geleden en het haalde $ 22.000 op eBay.

CT: Verzamel je zelf iets, Jerry?

JO: Alleen dvd's. Ik heb een paar posters met films die ik leuk vind: The Tales of Hoffmann [1951], Sinbad the Sailor [1947], The Sands of Iwo Jima [1949]. Ik verzamel geen foto's meer. Ik heb ze oorspronkelijk verzameld omdat ze een herinnering waren aan de film. Hetzelfde geldt voor posters, hoewel het een beetje anders is omdat een poster afhankelijk is van het artwork. Voor mij tegenwoordig, als ik een dvd heb, heb ik niets anders nodig. Het dekt al mijn interesses.

CT: Hoe zit het met jou, Greg?

G: Ik verzamel spullen uit Alfred Hitchcock- of Billy Wilder-films, alle gebruikelijke verdachten, hoewel niet The Usual Suspects [1995] [lacht]. En dingen die ik als klassiek beschouwde voordat ze universeel als klassiekers werden beschouwd. Toen ik op de middelbare school zat, stuurde ik mijn vrienden naar films die nog geen begrip waren geworden. Ik had het gevoel dat ik de enige persoon ter wereld was die dingen kende als Seconds [1966] of Point Blank [1967]. Het is vreemd om te denken dat de poster voor Point Blank nu ongeveer $ 600 of $ 700 kost.

CT: Hoe lang ga je door?

JO: Het is het soort bedrijf waar je niet met pensioen gaat. Je hebt een bepaalde hoeveelheid kennis nodig om dingen te verkopen en je hebt veel belangrijkere kennis nodig om dingen tegen de juiste prijs te kopen. Dat is de sleutel tot zakendoen - om te kunnen vervangen wat u verkoopt. Als u dat niet kunt, gaat u failliet.

CT: Deze plek is een Aladdin's Cave. Ik hoop dat je zo lang mogelijk doorgaat.

JO: Ik ook. [lacht]