Julius Shulman is de meest iconische architectuurfotograaf van de vorige eeuw. Zijn foto's geven een welsprekend verhaal aan de gebouwen die hij tegenkomt en zijn vroege beelden herdefinieerden fotografie. Shulman bracht zijn jeugd door op een kleine boerderij in Connecticut en hier begon hij na te denken over de relatie tussen zijn leven en het land: het beoordelen van de dialoog van gebouwen, de mensen die erin woonden en het omliggende landschap. We ontdekken meer over deze buitengewone artistieke figuur.
Shulman kreeg voor het eerst interesse in fotografie op de middelbare school tijdens het volgen van een optionele fotografiecursus. Hij fotografeerde een lokaal atletiekevenement en de resultaten verbaasden zijn leraren. Zijn beeld van de hindernissen legde het moment vast met een prachtige compositie en onverwachte helderheid. Na de cursus stopte Shulman een paar jaar met fotografie totdat hij zijn camera weer oppakte aan de University of California. Tijdens zijn studie begon Shulman fotografie te combineren met architectuur, waarbij hij foto's nam van de oude gebouwen die hem omringden.
Na de universiteit besloot Shulman terug te keren naar zijn familie. Het was terug in Los Angeles dat hij werd voorgesteld aan de Oostenrijkse architect Richard Neutra, die later een goede vriend werd. Door zijn werk voor Neutra hield Shulman zich voor het eerst bezig met architectuurfotografie als kunstvorm. Zelfbewust stelt hij dat 'architectuur mij niets betekende', maar Shulman wist nog steeds hoe hij een foto moest laten werken. Zijn beelden voor Neutra, in het bijzonder van Miller House (Palm Springs), focussen op de nevenschikking tussen kalme modernistische architectuur en de oude, wilde bergen erachter.
Hollyhock House, gebouwd in 1921, is het eerste project in Los Angeles van Frank Lloyd Wright. Het is niet verwonderlijk dat Lloyd Wright de eminente Shulman uitnodigde om zijn architectuur te fotograferen. Hollyhock House verbindt op beroemde wijze de binnen- en buitenruimte met grote panoramische ramen, dakterrassen en binnentuinen. Deze verbinding tussen gebouw en landschap is iets dat resoneerde met Shulman, waardoor hij de essentie van de architectuur kon vastleggen.
In zijn 'Exterior View of Hollyhock House' verdeelt Shulman de ruimte gelijkmatig tussen land, gebouw en lucht alsof ze altijd bij elkaar horen. Het slimme gebruik van gebladerte door Shulman als een kaderapparaat verenigt de foto en richt de blik op de creatie van Frank Lloyd Wright. Het wit van de architectuur wordt weerspiegeld in de witheid van de bladeren en deze witte elementen lijken te gloeien, waardoor de duisternis naar de randen van de scène wordt geduwd. In een ander 'Exterior View of Hollyhock House' verschijnt Shulman's scherpe oog voor de ritmes van architectuur opnieuw. Afzonderlijk van de rest van het huis is de zuilengang minder een gebouw en meer een patroon. Het zwart-wit wordt een geometrisch spel van licht en donker dat het oog in de verte leidt. Donkere planten dansen omhoog in navolging van de kolommen maar met een organische zwaai.
De interieurwerken van Shulman belichamen een even hoog niveau van elegantie. 'Interior of Hollyhock House', heeft een soortgelijk gevoel voor ritme. De witte plafonds, bleke steen en fel zonlicht contrasteren met donkere lijnen van koof, de zwarte haard en de silhouetten van gordijnen en stoelen met vleugels. De scène is gebalanceerd in de polariteit van zwart-wit. Ondanks de overeenkomsten met andere werken, hebben Shulman's interieurfoto's een andere kwaliteit: 'Human Occupancy'. Elk interieur bouwt voort op het verhaal van de buitenkant: de beelden zijn geaard, minder tijdloos. Het menselijke aspect geeft de kijker een intimiteit met de bewoners, hun leven en het gebouw waarin ze leven.
Hoewel Shulman soms kleurenfotografie omarmde, bleef zwart-wit altijd zijn favoriete beeldvormingsmethode. Zoals Ted Grant stelt: 'Als je mensen in kleur fotografeert, fotografeer je hun kleding. Maar als je mensen in zwart-wit fotografeert, fotografeer je hun ziel! '. Schulman's kleurenfoto's geven de architectuur prachtig weer, maar ze vangen de ziel van het gebouw niet op dezelfde manier op als zijn monochrome werken.
In de jaren tachtig fotografeerde Shulman verschillende gebouwen in Los Angeles, waaronder de stadhuizen, een brandweerkazerne en de Friday Morning Club. Het zijn allemaal prachtige foto's, maar de brandweerkazerne in Los Angeles belichaamt echt de stijl van Shulman. De tweedeling van licht en donker is weer inbegrepen, met de kleinere witte gebouwen gecompenseerd door een donkere, dreigende wolkenkrabber achter en een zwarte boom op de voorgrond. Het contrast houdt niet op bij kleur - in dit geval heeft Shulman ervoor gekozen om architectuur van oud en nieuw vast te leggen. Er is een samenspel van verschillende historische periodes en wellicht weerspiegelt dit beeld in het bijzonder de carrière van Shulman. De oude gebouwen van zijn universitaire tijd worden nu overschaduwd door zijn modernistische werken. Desalniettemin toont de beslissing van een vooraanstaande fotograaf uit het midden van de eeuw om zich te concentreren op deze versleten brandweerkazerne een eerbied voor deze klassieke architectuur en respect voor zijn roots als fotograaf. Terwijl Shulman veranderde, veranderden zijn onderwerpen.
Het uitgebreide portfolio van Shulman heeft veel hedendaagse architecturale fotografen beïnvloed, zoals Daniel Hewitt, Simona Panzironi en met name Moby in Los Angeles. Deze fotografen zetten Shulman's erfenis voort van zwart-witfotografie, ritmische compositie en het vastleggen van iets van de ziel van de gebouwen waarmee ze werken.
Voor Shulman is 'een foto een ontwerp waarin je gedachten in je hoofd verzamelt'. Compositie is inherent aan de werken van Shulman - het maakt het verschil tussen een werk dat puur fotografie is en het een kunstwerk wordt. Gedurende zijn hele leven veranderde Shulman architectuurfotografie door niet alleen naar het gebouw te kijken, maar ook naar het leven dat het bevatte. Shulman legt het leven van de architectuur vast, de relatie met de omgeving en de mensen die er wonen.
In 2015 is Hollyhock House na een restauratieperiode open voor bezoekers:
Hollyhock House, 4800 Hollywood Blvd, Los Angeles, CA, VS, + 1323-644-6269
Door Tamsin Nicholson
