Is er een Canadese traktatie meer Canadees dan de geliefde BeaverTrail? De BeaverTail, een eenvoudig, met de hand uitgerekt tarwedeeg, kan net als zijn tegenhangers worden gefrituurd, maar onderscheidt zich als een Canadese hoofdtraktatie. We verkennen de erfenis ervan.
De bever is de grootste knaagdier- en symbolische mascotte van Canada - het is geen wonder dat het de naamgever is van deze zoete basis. Het begin van zijn geschiedenis gaat terug tot de 19e eeuw, toen aboriginals de staarten van bevers boven een open vuur kookten totdat de huid barstte en losliet en plaats maakte voor het vlees erin. Geïnspireerd door de traditionele methoden om vlees boven een open vuur te koken, begonnen vroege kolonisten hun brood op dezelfde manier te koken. Met een deeg dat weinig tot niet hoeft te rijzen, was het snel en gemakkelijk om boven open vuur te koken, gespannen over een of twee stokjes in de vorm van een beverstaart. Dit brood wordt bannock genoemd, vergelijkbaar met het deeg dat tegenwoordig voor BeaverTails wordt gebruikt, en wordt door velen gezien als het begin van de typische zoete traktatie van Canada. Het duurde tot 1978 voordat BeaverTails Canada Inc. het dessert handelsmerk was en aanspraak maakte op de officiële creatie ervan.
Toronto's eerste BeaverTails Café is vandaag aan het water geopend - Gebak gemaakt met volkoren deeg, met de hand uitgerekt en gefrituurd, gegarneerd met kaneel, suiker en citroen
Een foto gepost door Foods of Toronto door Devon L. (@foodsoftoronto) op 19 maart 2016 om 20:10 uur PDT
Volgens oprichter Grant Hooker kwam het recept voor deze zoete verwennerij van zijn Duits-Canadese grootmoeder, die het brood voor het ontbijt zou maken en het zou vullen met kaneelsuiker, boter en jam, of boter en honing. Ze noemde het gefrituurde deeg 'keekla' (Küchl of Kökle), een Duits gerecht dat 'koekje' betekent. Hooker en zijn vrouw begonnen, volgens het recept van zijn grootmoeder, het gefrituurde deeg zelf te maken met behulp van een waslijn om het deeg uit te rekken en oude propaanwaterverwarmers die het deeg in olie 'zweefden'. Het echtpaar besloot in 1978 om de traktaties voor het eerst te verkopen op de Killaloe Craft and Community Fair, waarbij het omarmen van de wortels naar de wortels met de nadruk op 'back-to-the-land tegencultuur', in de smaak viel. Pas toen Hooker's dochter de 'keekla' vergeleek met de vorm van de staart van een bever, werd de naam officieel geboren en in 1980 verkochten ze 'Hooker's All-Canadian BeaverTails' op de ByWard Market.
Kun je niet naar Ottawa gaan zonder een van deze in te ademen? #BeaverTails
Een foto geplaatst door? (@ pilarsantiago47) op 19 maart 2016 om 15:16 uur PDT
Deze zoete verwennerij is een nationaal symbool van de Canadese cultuur en keuken en wordt in het hele land verkocht, van Vancouver tot Nova Scotia - het is zelfs te vinden in de VS. Leuk weetje: tijdens zijn eerste officiële bezoek aan Canada in 2009 stopte Obama bij ByWard Market om een BeaverTail te pakken, waarbij hij media-aandacht schonk aan de traktatie in heel Canada en de VS, wat bijdroeg aan de oprichting van de 'ObamaTail'.
De meest populaire topping is de traditionele kaneelsuiker (hoe oma het ook heeft gemaakt), hoewel er bepaalde steden zijn met hun eigen lokale variëteiten: in Vancouver vind je de zalmstaart, overgoten met roomkaas en kappertjes; in Mont Tremblant zult u zeker de geliefde ham-en-kaasstaarten zien, evenals de steakstaarten voor vleesliefhebbers; er is zelfs een kreeftstaart in Halifax (kreeftstaart + beverstaart = magie). De rijkste staart - niet bedoeld voor bangeriken - is de 'Triple Trip BeaverTail': pindakaas, chocolade en Reese's Pieces-snoepjes.
In de woorden van Hooker zelf, eet je BeaverTail 'één hap per keer, van voor naar achter (of van achteren naar voren)'.
