Vastbesloten om het op zijn eigen voorwaarden te doen, stopte Al Pacino op 17-jarige leeftijd met school tegen de wensen van zijn moeder in. Zelfs in 1957 zou een jonge jongen uit een appartement in East Harlem naar een stad kijken die evenveel succes als een gebroken hart zou kunnen beloven. Dus terwijl zijn moeder bang was dat hij zou aarzelen, voelde een ambitieuze en vasthoudend Pacino zich klaar om de felle lichten van een stad te temmen, die maar al te vaak een plek was die dromen geheel opslokte. We nemen het leven en werk van de in New York City geboren acteur Al Pacino onder de loep.
Zoals zo velen die op de stoep bonken, zou de reis voor Al Pacino gepaard gaan met evenveel hobbels en scheuren als de straten zelf. Als tiener en begin twintig zou een jonge Pacino in zijn levensonderhoud moeten voorzien door middel van een baan in laagbetaalde banen voor een mager salaris en weinig hoop op welvaart. Zijn dromen over toneel en scherm kwamen met de harde realiteit die hem vaak dakloos maakte, geld leende voor busgeld om audities bij te wonen, vaak werd afgewezen en verontrustende wanhoop voelde.
Zijn eerste grote teleurstelling kwam toen hem de toegang tot de Actors Studio werd ontzegd - een school waar hij op een dag medevoorzitter van zou worden - omdat het een belangrijke doorgang was voor jong talent dat het groot wilde maken. Voor iedereen met een mindere standvastigheid zou een dergelijke slag tot het opgeven van hun dromen hebben geleid, maar Pacino worstelde verder. Wanneer hij niet werkte in banen zoals een hulpkelner, conciërge of boodschapper, trad hij op in kelderspelen te midden van de theatrale onderbuik van de stad om zijn hoop levend te houden.
In 1959 vond Al Pacino eindelijk de pauze die hij zocht. Hij werd toegelaten tot de prestigieuze Herbert Berghof Studio in New York City en zette zijn eerste stappen in de richting van zijn beheersing van method acteren. De emotionele connectie met karakter - onderwezen volgens bedenker Konstantin Stanislavsky - leek perfect te passen bij Pacino's ruige gevoel voor realisme. Als kind uit een gebroken huis en vaak op school bestempeld als een onruststoker, bracht Pacino een uniek merk van grofheid en authenticiteit naar zijn personages. Hoewel zijn eerste filmoptreden in Me Natalie was, geregisseerd door Fred Coe, oogstte hij veel lof voor zijn rol als heroïneverslaafde in The Panic in Needle Park. Kort daarna kreeg hij de erkenning die hij zocht. Hij trad toe tot de Actors Studio en kon zijn vak voortzetten onder de voogdij van beroemde acterende visionairen zoals Charles Laughton en Lee Strasberg.
Succes en onderscheidingen volgden met een Obie Award voor The Indian Wants the Bronx en een Tony voor zijn rol in Does the Tiger Wear a Necktie? Het was echter zijn meeslepende optreden in The Panic in Needle Park dat de aandacht trok van regisseur Francis Ford Coppola voor de rol van Michael Corleone in de verfilming van Mario Puzo's roman The Godfather. Verschillende acterende reuzen zoals Robert DeNiro, Warren Beatty, Ryan O'Neal en Jack Nicholson kwamen in aanmerking voor de baan.
In feite tartte Francis Ford Coppola zowel zijn producenten als castingdirectors in zijn keuze voor Al Pacino. Velen waren het destijds niet eens met Pacino's beoordeling van het Michael Corleone-personage. Jaren later zou Pacino beweren: 'Ik zag hem niet als een gangster; Ik voelde dat zijn kracht zijn raadselachtige eigenschap was. ' Deze meningsverschillen leidden er meerdere keren bijna toe dat Pacino werd ontslagen. Het eindresultaat veranderde het gangsterfilmgenre voor altijd en Pacino's optreden werd bekend als een van de grootste in de filmgeschiedenis. De diepte en het realisme dat hij bracht aan het personage van Michael Corleone katapulteerde zijn carrière naar een legendarische status.
De jongen uit East Harlem, die de machtige moloch in New York City op zich nam, is nog steeds een van de meest gewilde en gerespecteerde acteurs aller tijden. Al Pacino's weg naar het sterrendom was zeker niet gemakkelijk, maar zijn personages en uitvoeringen hebben decennialang verbluffende filmbezoekers en zullen fans waarschijnlijk nog decennia lang blijven bekoren.
