Lu Xun (1881-1936) was het pseudoniem van Zhou Shuren, een invloedrijke Chinese schrijver, essayist en vertaler die algemeen wordt beschouwd als de 'vader van de moderne Chinese literatuur'. Bekend om zijn satirische observaties van de Chinese samenleving uit het begin van de 20e eeuw, wordt hij gevierd als een pionier van de moderne Chinese volksliteratuur en was hij een van de belangrijkste denkers van zijn tijd.
Lu Xun werd geboren in de provincie Zhejiang in een gewaardeerde familie. In 1893 werd zijn grootvader veroordeeld tot gevangenisstraf wegens examenfraude, waardoor de reputatie van de familie achteruitging. Bovendien moesten ze regelmatig en forse steekpenningen betalen aan regeringsfunctionarissen om de executie van zijn grootvader te voorkomen, waardoor Lu Xun op jonge leeftijd teleurgesteld raakte over de corruptie van de keizerlijke regering.
In 1902 ging Lu Xun naar Japan om medicijnen te studeren. Hij verliet echter al snel de school om zich aan literatuur te wijden, in de overtuiging dat China meer van zijn 'spirituele kwalen' moest worden genezen dan van zijn fysieke kwalen. Hij begon te schrijven voor radicale tijdschriften die gericht waren op Chinese studenten in Japan en probeerde zelfs in 1906 een eigen literair tijdschrift te starten, hoewel dat niet lukte.
Standbeeld van Lu Xun in Shanghai | © politizer / Flickr
In 1909 keerde hij terug naar China om les te geven en te werken. In 1918 publiceerde hij zijn eerste korte verhaal 'Diary of a Madman'. Gemodelleerd naar het gelijknamige verhaal van Nikolai Gogol, was het een bijtende satire die de traditionele confucianistische waarden veroordeelde en werd gepubliceerd in New Youth, een tijdschrift dat is verbonden aan de Vierde Beweging van Mei, een politieke beweging die opriep tot een nieuwe sociale orde gebaseerd op moderne, anti-traditionele en democratische waarden.
Na het succes van 'Diary of a Madman' schreef Lu Xun, die parttime werkte als professor aan verschillende universiteiten in Peking, de beroemde verhalenbundels A Call To Arms (1923) en Wandering (1926). Zijn indringende verhalen, die grotendeels het Chinese dorpsleven uitbeeldden tijdens de omwentelingen van de 20e eeuw, veroordeelden de hedendaagse sociale mores en corruptie bij de overheid, evenals het bijgeloof, de verdorvenheid en de hebzucht die Lu Xun overal om hem heen zag.
In 1927 werd Lu Xun om politieke en persoonlijke redenen gedwongen Peking te ontvluchten en kwam uiteindelijk in Shanghai terecht. In het laatste decennium van zijn leven stopte hij met het schrijven van fictie en wijdde hij in plaats daarvan zijn tijd aan het bewerken, onderwijzen, vertalen van Russische werken en het schrijven van satirische essays. Hij schreef onder verschillende pseudoniemen omdat het grootste deel van zijn werk door de overheid niet mocht worden gepubliceerd.
Lu Xun Park in Shanghai | © David Leo Veksler / Flickr
Lu Xun zag de Communistische Partij als de enige hoop voor China, maar trad nooit officieel toe tot de partij. Hij stierf in 1936 aan tuberculose. Na zijn dood hield de Chinese communistische beweging hem voor als een voorbeeld van het socialistisch realisme, en Mao Zedong begroette hem als de 'commandant van de culturele revolutie in China'. Tot op de dag van vandaag worden de werken van Lu Xun overal in China onderwezen en gelezen.
