Ridley Scott keert terug naar de Alien-franchise die hij zelf in 1979 begon met een compilatie van hoogtepunten uit de serie. Het is een viscerale ervaring - en ziet er onaards uit - maar komt in het grote geheel niet veel voor.
Zoals de proloog hierboven al aangeeft, dienen de gebeurtenissen van Prometheus (2012) als een inleiding op Alien: Covenant. We voegen ons bij de bemanning van een kolonie schip aan de buitenste uithoeken van de melkweg, op een missie om een zogenaamd mysterieus paradijs te ontdekken. Aan boord zorgt android Walter (Michael Fassbender) voor het schip, terwijl de bemanning en de lading tijdens de reis in stasis blijven. Walter is een bijgewerkt model van David, het synthetische wezen dat de gebeurtenissen op het anders gedoemde Prometheus-schip heeft overleefd.
Misschien vind je dit ook leuk: Life Review - Sci-fi Horror with Real Venom
Na een catastrofale gebeurtenis in de verre ruimte volgt de bemanning een signaal naar een planeet waar ze het wrak van een vorige missie vinden. David heeft het overleefd, maar ook iets anders
'Alien: Covenant' © 20th Century Fox
De plot leent zich voor de Alien-franchise, maar dat gold ook voor de vorige. Scott heeft zich in ieder geval deze keer gemakkelijk gemaakt om een titel te hebben die synchroon loopt met de serie, maar in dezelfde beweging verwijdert hij alle subtiliteit die hij zich had kunnen veroorloven.
Prometheus was een warrige, onbevredigende puinhoop. De poging om in dezelfde sandbox te spelen als de Xenomorphs, zonder ze te erkennen, eindigde zo slecht als je had kunnen voorspellen. Het probleem hier is dat Scott in wezen zijn origineel wil remake, maar daarbij legt de regisseur elk moment op het scherm te veel uit. De dunheid van Alien ontbreekt ernstig; niet alleen kan iedereen je horen schreeuwen, maar elke actie zal worden verteld door Michael Fassbender.
David en / of Walter zitten in vrijwel elke scène. We snappen dat het doel is om een nieuwe 'schurk' te creëren, met de koude afstand die Fassbender aan beide personages levert, maar pogingen tot introspectie worden onbedoeld hilarisch. Maar als je een film wilt zien waarin de acteur zelf vecht, zichzelf kust en - op een ondraaglijk krankzinnig punt - zichzelf vingert, dan is dit de film voor jou!
Michael Fassbender in 'Alien: Covenant' © 20th Century Fox
Het script is perfect functioneel, maar alleen echt als een apparaat om de personages in onverklaarbare precaire situaties te krijgen om een voor een door buitenaardse wezens te worden geplukt. Een team van vermeende experts, wetenschappers en ervaren astronauten gedraagt zich als idioten, strompelt rond op een onontdekte planeet en raakt flora en fauna aan zonder na te denken om een masker of een paar veiligheidshandschoenen aan te trekken. Voor het grootste deel hoop je ten zeerste dat ze doodgaan om te voorkomen dat ze zich ooit voortplanten.
Er zijn momenten waarop je je moet identificeren met Katherine Waterston's terraforming-expert Daniels, maar alleen in die zin dat je de cynische pogingen herkent om een heldin te herscheppen in de vorm van Sigourney Weaver's weergaloze Ripley.
De rest van de herkenbare gezichten vervagen in een puinhoop, letterlijk zodra de alien ze te pakken krijgt en het niet waard is om de tijd te nemen om te onthouden.
Hoewel de film er prachtig uitziet, is er hier gewoon niet genoeg om je bezig te houden. Eerder dit jaar bewees Life dat het mogelijk was om er goed uit te zien en toch te boeien in een verzadigd genre.
Mark Alien: Covenant down als een volgende stap verwijderd van het originele meesterwerk, en niet op een goede manier.
Beoordeling: **
Alien: Covenant verschijnt op 12 mei in de bioscopen
