Met hoge bergen, gekleurde meren en enorme Kauri-bossen zijn er veel natuurlijke wonderen in Nieuw-Zeeland, allemaal nauw verbonden met de inheemse cultuur. De lokale Māori-overtuigingen en mythen weerspiegelen zowel de onstabiele aard van het lokale landschap als hun onderliggende respect voor de natuur, met bergen en rivieren die nog steeds als heilig worden beschouwd. Voor degenen die door het Noordereiland reizen, bieden veel grote toeristische attracties en bezienswaardigheden de mogelijkheid om de lokale legendes te leren en enig inzicht te krijgen in waarom deze plaatsen heilig zijn.
Te Whanganui-a-Tara (Wellington Harbour) © Roxanne de Bruyn, Faraway Worlds
Te Whanganui-a-Tara (haven van Wellington)
Omringd door groene heuvels vormt Wellington Harbor het stadscentrum van de hoofdstad. Maar vele jaren geleden, voordat er een haven in Wellington was, was er een meer. Twee taniwha (zeemonsters) leefden in het meer, totdat een van hen water in het zuiden hoorde (de Cook Strait) en besloot ze te bereiken, door de rotsen in de zeestraat te breken. De tweede taniwha, Whataitai, probeerde hem te volgen, maar het water stroomde uit het meer en hij strandde aan de kust. Zijn ziel vertrok in de vorm van een vogel, Te Keo, die boven de haven vloog en naar beneden huilde om zijn lichaam. Tot op de dag van vandaag staat Mount Victoria bij Māori bekend als Tangi Te Keo, 'The weeping of Te Keo', en het gebied op de heuvels direct daaronder heet Hataitai.
Nationaal park Tongariro | Courtesy Department of Conservation
Nationaal park Tongariro
Het prachtige bergachtige landschap van het centrale Noordereiland is verweven met rivieren en bezaaid met meren en is een gebied van diepe culturele en spirituele betekenis. Er zijn veel verhalen over hoe dat landschap is gevormd en volgens het geloof van Māori waren bergen ooit goden en krijgers met grote kracht. De grote berg, Tongariro, was een van de zeven bergen rond het Taupomeer. Alle bergen waren mannelijk, behalve Pihanga die uitzonderlijk mooi was. De andere bergen waren verliefd op haar en vochten met elkaar om haar gunst. Het land barstte uit in vuur, rook en hete rotsen terwijl ze vochten, de grond beefde onder hen. Uiteindelijk kwam Tongariro als overwinnaar tevoorschijn en won Pihanga's toewijding en het recht om naast haar te staan. De verslagen bergen kregen één nacht de tijd om weg te gaan van het paar en bleven bij zonsopgang voor altijd op hun locatie.
Taranaki-dageraad | © PDTillman / Wikicommons
Zet Taranaki op
Mt Taranaki, hoog boven het land uitlopend en uitkijkend naar de oceaan, wat 'Gliding Peak' betekent, is een spiritueel belangrijk monument voor Māori. Taranaki was een van de bergen die voor Pihanga's gunst vocht en verloor. Reizend door de nacht, maakte hij met een enorm spoor een litteken op de aarde terwijl hij naar het westen trok. Op zijn nieuwe plek aan zee huilde hij om Pihanga en zijn tranen stroomden over het pad en werden de grote Whanganui-rivier. Als de wolk de berg bedekt, verbergt Taranaki zijn tranen.
De schilderachtige kustroute in Taranaki passeert oude slagvelden en historische Māori pa (versterkte dorpen) die verhalen vertellen over de geschiedenis en cultuur van de regio.
Lake Taupo | © Entropy1963 / Wikicommons
Lake Taupo
Omringd door bergen en zo groot dat het onmogelijk is om naar de overkant te kijken, werd Lake Taupo bijna 2000 jaar geleden gecreëerd door een enorme vulkaanuitbarsting. Echter, volgens de legende, toen de ontdekkingsreiziger Ngatoro-i-rangi Taupo voor het eerst zag, was het gewoon een enorme kom stof in de grond. In een poging de groei te bevorderen, ontwortelde hij een totara-boom en gooide deze in de kale kom. Door de wind miste hij zijn doel en na een harde oever te hebben geraakt, landde de boom ondersteboven en de takken doorboorden de aarde. Zoet water stroomde omhoog en vormde Taupo moana - 'De zee van Taupo'. Deze boom zou nog steeds zichtbaar zijn onder water op ongeveer 70 meter van de kust bij Wharewaka Point. Na dank te hebben gegeven, gooide Ngatoro-i-rangi strengen uit zijn mantel in het water, waar ze de inheemse vis van het meer werden.
Kuirau Park, Rotorua, Nieuw-Zeeland © Michal Klajban / Wikcommons
Rotorua
Rotorua is een regio rechtstreeks uit een sprookje, met gekleurde meren, kokende modderpoelen en dichte bossen. Als zodanig is het van nature gevuld met lokale legendes en mythen, met een bijzonder interessant verhaal over het Kuirau-park. Het park is open voor het publiek, het kokende meer is een grote attractie. De verhalen zeggen echter dat het meer in het verre verleden koud was. Een man, Tamahika, en zijn lieve vrouw, Kuirau, waren de eersten die aan de kust woonden. Maar op een dag toen Kuirau in het meer aan het baden was, greep een taniwha (zeemonster) haar en sleepte haar naar de diepte van de meren. De goden zagen dit en waren boos, dus lieten ze het water van het meer koken. De Taniwha werd vernietigd, maar Kuirau werd ook gedood, en sinds die tijd hebben het meer en het park eromheen haar naam gekregen.
Tane Mahuta | © Gunjan Pandey / Wikicommons
Waipoua Forest
Als je vanuit Auckland naar Hokianga rijdt, slingert de weg zich door het prachtige Waipoua Forest, de thuishaven van driekwart van de kauribomen van Nieuw-Zeeland. Hoewel het hele bos heilig is, staat op slechts een korte loopafstand van de weg Tāne Mahuta, de grootste kauriboom van het land op 51 meter hoogte en met een omtrek van 13, 8 meter. In de scheppingsmythe van Māori schiep Tāne Mahuta de aarde door tussen zijn ouders - de aarde en de lucht - te liggen en ze uit elkaar te duwen om ruimte te maken voor hem en zijn broers en zussen om te leven. Zo staat hij nu nog steeds in het bos, met zijn schouders tegen de aarde gedrukt en zijn voeten naar de hemel uitgestrekt.
Spiritsbay | © Williamsphotographynz / Wikicommons
