Het gezondheidszorgsysteem in Cuba wordt geprezen als een geweldig voorbeeld van hoe je kwaliteitszorg kunt bieden met een beperkt budget, en het land staat erom bekend dat het artsen op humanitaire missies over de hele wereld stuurt. Hoe kreeg de eilandstaat zijn reputatie en wat kunnen we ervan leren?
Cubaanse ziekenhuizen hebben een gebrek aan financiële middelen, maar de zorg is goed | © Anthony Knuppel / flickr
Een andere benadering van de zorg
Cuba beschouwt gezondheidszorg als een mensenrecht en leidt grote aantallen artsen op om zorg te verlenen. Dit betekent dat er één dokter is voor elke 150 Cubaanse burgers, een aantal dat veel hoger is dan in veel ontwikkelde landen.
Een bewijs van de preventieve benadering van medicijnen is dat de levensverwachting in Cuba 77 jaar is voor mannen en 81 jaar voor vrouwen, vergeleken met respectievelijk 79 jaar en 81 jaar in het Verenigd Koninkrijk.
Geneeskunde | © stevepb / Pixabay
Het goede voorbeeld geven bij crises
Deze hoogopgeleide artsen worden ook uitgezonden op humanitaire missies over de hele wereld. Hoewel ze in bepaalde situaties een belangrijke inkomstenbron zijn voor de Cubaanse regering, heeft het land een sterke reputatie in het reageren op verzoeken om hulp van door rampen getroffen landen.
Teams van artsen werden naar Chili (1960), Nicaragua (1972) en Iran (1990) gestuurd nadat ze getroffen waren door aardbevingen, en recentere humanitaire missies omvatten de aardbeving in Haïti in 2010 en de strijd tegen ebola in West-Afrika in 2014.
Hoewel Cuba sinds de revolutie in 1959 een al lang bestaand beleid van medisch internationalisme heeft, biedt het land ook opleidingsmogelijkheden voor buitenlandse medische studenten. Na een medische missie naar Midden-Amerika na de orkaan Mitch in 1998 waren de Cubaanse artsen geschokt toen ze ontdekten dat veel plaatselijke bewoners aan chronische ziekten leden. In reactie daarop besloot Fidel Castro een zesjarig medisch schoolprogramma op te zetten in Havana.
Studenten bij ELAM, Cuba | © Laura LaRose / flickr
