Als ervaren filmcriticus voor de Village Voice en Vogue, en als pionier op het gebied van feministische filmkritiek, lijkt Molly Haskell misschien een vreemde keuze om een biografie van Steven Spielberg te schrijven. Hij is tenslotte een regisseur die bekend staat om het maken van films die vrouwelijke personages korte metten maken. En dan is er het feit dat ze een heiden is.
Hoewel de keuze onconventioneel is, blijkt al snel uit het lezen van haar slanke boek, Steven Spielberg: A Life in Films voor de serie 'Jewish Lives' van de Yale University, dat Haskell een slimme keuze was. Vrij van zorgen die door critici kunnen worden geuit, zegt ze: 'Ik maakte me geen zorgen dat ik niet Joods was - laat anderen dat doen', en voegt de wijze woorden toe: 'Ik geloof dat er geen grenzen aan ras, etniciteit of geslacht om te schrijven. ' Ze zet haar taak voort met wetenschappelijke toewijding en een lyrisch, vaak humoristisch proza. Belangrijker is dat ze, als vrouw die over een man schrijft die bijna uitsluitend gericht is op verhalen die op mannen zijn gericht, beseft dat ze misschien een voordeel heeft door iets nieuws aan de strijd bij te dragen.
Haskell opent met de conventionele tropen van een biografie. Ze begint met het in kaart brengen van de jeugd van Spielberg die opgroeide als een jood in een niet-Joodse gemeenschap in Arizona, als een vervreemde tiener met ouders wiens huwelijk in vrije val was. Ze merkt op, zoals vele anderen hebben, zijn gecompliceerde relatie met zijn vader, een die niet alleen de thema's van veel van zijn films zou voeden, maar ook heel veel kolommen met critici zou opleveren die zijn films psychoanalyseerden - of, zoals Haskell kortaf zegt bij het bespreken Jaws, "het was een open seizoen voor freudiaanse speurneuzen."
Spielberg heeft zelden toegang gegeven tot interviews, een probleem dat ze al vroeg opmerkt, wat betekent dat Haskell afhankelijk was van secundaire bronnen. Maar dat is geen probleem. Het zijn haar inzichten die het boek zo verslavend maken. Ze merkt op hoe Spielbergs 'vingerafdrukken overal zijn' in zijn werk als producer en regisseur, maar door Spielbergs leven vanuit een vrouwelijk perspectief te bekijken, werpt ze een frisse kritische blik op de procedure.
In wat een levendige, soms zuinige, verkenning van het leven van de regisseur is, slaagt ze erin om inzichtelijke en welsprekende onderzoeken van zijn grootste successen in te pakken. Verkwikkende lezingen van Jaws, ET en Close Encounters of the Third Kind slagen erin om origineel te voelen, een indrukwekkende prestatie als je kijkt naar de vele boeken die er al over geschreven zijn.
Spielberg was nooit een van de coole kinderen, iets waarvan Haskell duidelijk gelooft dat het helpt om zijn oeuvre uit te leggen. Hij was misschien een tijdgenoot van Robert Altman, Martin Scorsese en Brian DePalma, maar hij was nooit geïnteresseerd in de Europese filmmakers die ze bewonderden. Hij was een nerd. Een kind, zoals zijn oude vriend en medewerker George Lucas, die nooit opgroeide, nog steeds wilde spelen met transistorradio's (en later het volwassen speelgoed dat in VFX werd gebruikt), en bang voor de hel van vrouwen.
