'Twee dingen maken mevrouw Sen gelukkig: een brief van haar familie en vis van de kust. Als er een brief binnenkomt, belt mevrouw Sen haar man en leest de inhoud woord voor woord voor. '
Dit citaat is afkomstig uit 'Lost in the Nothingness of the World', een van de negen verhalen van Jhumpa Lahiri's Pulitzer Prize-schrijverInterpreter of Maladies.
Nilanjana Sudheshna Lahiri werd in 1967 in Londen geboren. Haar ouders kwamen uit Calcutta en verhuisden naar Engeland en uiteindelijk naar Rhode Island, Verenigde Staten, waar ze opgroeide. In een van haar vele bescheiden en bescheiden interviews, vertelt Lahiri hoe haar schoolleraar het vervelend vond om haar naam uit te spreken en koos ze ervoor haar aan te spreken met haar koosnaam Jhumpa - een zeer Bengaalse manier van leven, zoals ze het uitdrukt, om een dak te hebben naam en een bhaalo naam (de formele naam). Haar leven in de VS en de jaarlijkse bezoeken aan het huis van haar ouders in Calcutta vormden een kristallisatie van de twee landen in haar geschriften.
Jhumpa Lahiri | WikiCommons
Een vorm van expressie draagt er culturele markeringen in - hedendaagse muziek, films, kunst; en dat geldt ook voor schrijven - in dit geval ploeteren in het binaire van lokale en mondiale identiteiten, van migratie en beweging. Haar oeuvre heeft tot dusver veel bijval gekregen als een prachtig verslag van culturele ontwrichting.
Lahiri's debuut, een verzameling korte verhalen, leverde haar de Pulitzer op. De Namesake volgde in 2003, die vervolgens in 2006 werd verfilmd door Mira Nair. Terugkomend op korte verhalen met Unaccustomed Earth in 2008 bereikte Lahiri de nummer 1 op de bestsellerlijst van The New York Times. Haar nieuwste The Lowland, is finalist van de National Book Award in Amerika en de shortlist van de Man Booker Prize. Een eeuwig thema is een gevoel van verplaatsing. De levende realiteit voor de meeste personages is die van de naties waarnaar ze zijn gemigreerd, maar hun erfgoed geeft hen een bewustzijn van wat ze hebben achtergelaten. Het blijft niet bij de geografische ontwrichting, maar bij de verkenning van het sociaal-culturele gevoel van verplaatsing.
Jhumpa Lahiri heeft in 2014 de National Humanities Medal van president Obama uitgereikt | National Endowment for the Humanities
Lahiri's stijl is duidelijk doorspekt met bijvoeglijke naamwoorden, onsentimenteel en toch beschrijvend, in de lucht van alles waarover wordt gesproken, waar haar personages ook zijn. Haar verhalen gaan over mannen en vrouwen, mannen en vrouwen, ouders en kinderen en broers en zussen. Ze ademen de alledaagse pijn en eenzaamheid en houden van verloren en verworven liefdes en relaties die hun moeizaam trage koers volgen. Haar personages zijn meestal onopvallend en hun instellingen dus, wat haar verhalen zo echt maakt.
De 198 pagina's tellende tolk van kwalen is een wiel van emoties; de verhalen zijn boeiend en de nasmaak blijft hangen. Ze vertelt verhalen over Amerikaanse Indianen of mensen die vanuit India naar het Westen emigreren. Het begint met 'A Temporary Matter' een huwelijk op zoek naar de laatste druppel. Jonge Shukumar en Shobha leven als vreemden in hun huis tot een stroomstoring hen bij elkaar brengt. Wat begint als een lichtzinnig spel om elke dag een geheim te onthullen, een hoop om verloren liefde nieuw leven in te blazen, mondt uit in melancholie. De liefde had ze al verlaten.
Het andere verhaal is het verlaten leven van mevrouw Sen. Getrouwd en verhuisd naar Amerika, haar levendige leven heeft nu een vacuüm. En het enige dat overblijft is een herinnering aan thuis. Terwijl ze nog steeds wordt geconsumeerd in nostalgie, past ze op een 11-jarige Eliot. Het is een aangrijpende weergave van leed terwijl het assimileert in een ver buitenaards land. Met de jongen alleen als haar metgezel praat ze met hem over een wereld die ze nog steeds bewoont in haar gedachten. Ze vertelde hem over een groentehakmolen en vertelt hoe elk huishouden in India er een heeft en hoe tijdens een feest of bruiloft alle vrouwen 50 kilo groenten verzamelden en hakten tijdens een nacht kletsen en roddelen. 'Het is onmogelijk om die nachten in slaap te vallen, luisterend naar hun gebabbel', zegt ze en pauzeert en klaagt: 'Hier, hier heeft meneer Sen me gebracht dat ik soms niet in zoveel stilte kan slapen.'
Tolk van kwalen | Harper Collins Publishers
Het 'derde en laatste continent' is het laatste verhaal en de ontknoping, terecht getiteld, onderzoekt passages van emotie en conflict. Het is een persoonlijk verslag van iemands verplaatsing van Calcutta naar Engeland en vervolgens naar de Verenigde Staten. Het snelle verhaal heeft weinig scènes die in detail worden beschreven en het verstrijken van jaren in enkele regels die vertellen hoe de tijd verstrijkt in de sleur. De lijnen ontleden langzaam hoe beweging een samenloop van culturen, eten, mode en gewoonten met zich meebrengt. De hoofdrolspeler en zijn vrouw Mala, in veel opzichten gemodelleerd naar Lahiri's ouders, vertellen over zijn geleidelijke intimiteit met de nieuwe wereld om hem heen. Hij maakt melk en cornflakes tot zijn hoofdbestanddeel en praat over rundvlees dat hij nog moet consumeren. Maar zoals hij zich heeft gewaagd, sluit hij geen enkele mogelijkheid uit om het te proeven, maar omdat hij Indiaas is en opgegroeid in een India waar hij het over had, is rundvlees godslasterlijk.
Het maakt een beeldspraak van India, of Indische dingen in het onderbewustzijn. Mala, de reeks talenten van de nieuwe bruid, schrijft Lahiri, kon haar gebrek aan 'eerlijke huidskleur' niet compenseren; of zoals haar ouders zich zorgen maakten en ermee instemden haar met de andere helft van de wereld te trouwen, want ze wilden haar 'redden van het spinterschap'. Onze pas geëmigreerde Bengaalse jongen vindt het 'nog steeds' vreemd om schoenen binnenshuis te dragen. "Ik omhelsde haar niet, kuste haar niet en pakte haar hand niet". Een reeks afbeeldingen die anders voor weinig andere regio's (de VS en in context) normaal gesproken de scène zou zijn waar een man zijn vrouw op een luchthaven ontvangt. Mala's brief die haar man niet met zijn naam aanspreekt, of haar aarzelende knik wanneer ze op het vliegveld wordt gevraagd of ze honger heeft of terwijl ze haar verliezende einde van de sari die 'van haar hoofd gleed' in één keer 'bijstelde' portretteert de Indiase vrouw - verlegen, volgzaam of onervaren en niet blootgesteld aan de wereld zoals samen met een dwangmatig respect dat van haar wordt geëist van de mannen, hun echtgenoten en de samenleving misschien (prominenter in de tijd dat het verhaal zich afspeelt). Het verhaal eindigt met Lahiri die spreekt over haar naamloze personage dat jaren zijn verstreken en hij 'hier' is 'gebleven' in een buitenlandse 'nieuwe wereld'.
Het andere veelgeprezen werk, The Namesake, vaak herkend door de Irrfan Khan Tabu-poster, is opnieuw een product van haar gebruik van haar geheugen - het conflict van identiteiten waarmee ze opgroeide, haar eigen worsteling met haar naam in een Amerikaanse jeugd. Mira Nair die van het boek een mooie film heeft gemaakt, zegt. 'Het verhaal van Gogol of het verhaal van Ashok Ashima is een volledig universeel verhaal. Zoveel miljoenen van ons die het ene huis voor het andere hebben verlaten of die twee huizen in ons hart dragen ”.
The Namesake filmposter gebaseerd op de gelijknamige roman van Jhumpa Lahiri | Mira Nair, Mirabai Films
Volgzaam en zachtaardig in haar gedrag, is Jhumpa Lahiri vaak ondervraagd over het idee van immigrantenfictie, een term waarvan ze zegt dat ze niet weet wat ze ervan moet denken. Ze verwerpt het idee van het diaspora-schrijven en zegt dat schrijvers schrijven over de werelden waar ze vandaan komen.
'Ik voelde me geen Amerikaan, en er werd mij gezegd dat ik dat niet moest zijn', vertelt ze over haar ouders die sceptisch stonden tegenover de Amerikaanse manier van leven toen ze opgroeide. 'Je erft dat idee van waar je vandaan komt', vertelde ze The New York Times in een interview. Dit veroorzaakte de worsteling van identiteiten voor haar - hoewel ze aarzelde om zichzelf een Amerikaan te noemen, had ze ook geen betrekking op het idee om Indiaas te zijn. 'Ik heb gewoon geen aanspraak op een van beide landen.'
Ze zegt dat ze thuis is waar haar man en haar twee kinderen zijn, waar ze momenteel in Rome woont.
