Geboren en getogen onder verschillende artistieke invloeden, had Soheila Sokhanvari de ingrediënten van een geïnspireerde kunstenaar. Van kinds af aan leerde haar vader haar de fijne kunst van het Perzische miniatuurschilderen, en in haar reeks heerlijk ongebruikelijke stukken verkent ze nu onbevreesd persoonlijke en universele thema's van trauma.
Paspoort voor Saoedische vrouwen. Echt verlopen Saudi-paspoort en inkt (stempel) © Soheila Sokhanvari
Vroege carrièrestappen
Op zevenjarige leeftijd schreef Sokhanvari zich in voor een kunstcursus in Shiraz, een prerevolutiecentrum voor de kunsten in Iran. Geïnspireerd door de natuur in plaats van kleurboeken, ontwikkelde de kunstenaar een veeleisend, detailgericht en fantasierijk oog. Maar deze capaciteiten werden gedurende een groot deel van haar academische en beroepsleven in de spreekwoordelijke kast bewaard, waarvan de gepercipieerde praktische aspecten voorrang kregen. Pas zeven jaar na haar carrière als onderzoekswetenschapper bij Cambridge University koos ze ervoor om haar artistieke tendensen te formaliseren en de studie van schone kunsten op te pakken.
De eigenzinnige collectie van Sokhanvari
Sokhanvari ontving haar eerste verlopen paspoort, samen met brieven van een overleden familielid, in 2005 door een vriendin. Ze is de nieuwsgierige eigenaar van honderd paspoorten. Dat zijn honderd persoonlijke en zeer officiële individuele portretten. Naar eigen zeggen is ze 'geïnteresseerd in juridische documenten die zoveel persoonlijke informatie bevatten, met het beeld van de houder als een portret dat een uniforme compositie heeft die is opgesteld door regeringen wereldwijd'.
Het fascinerende werk van de kunstenaar
Of het nu gaat om de compositie van het stuk of de materiaalkeuze, het kunstwerk van Sokhanvari roept je op om dichterbij te komen en de betekenis ervan te overwegen. Er zijn lagen die moeten worden verkend en die op de een of andere manier vet en subtiel zijn. In 'vrouw met een ijsje' wordt je bijvoorbeeld meteen getroffen door de formaliteit van het portret, afgewisseld met het snel smeltende ijs in de hand van de vrouw. Etalagepop-achtig, ze is bevroren in de tijd, maar het ijs beweegt en smelt. Ze draagt het gouden weefsel van de cultuurgeschiedenis en staat tegen de grimmige, lege blauwe achtergrond - geïsoleerd in tijd en ruimte. Het stuk ademt nostalgie uit; je ogen zijn getekend om te kijken, niet alleen een blik.
