We zijn allemaal de persoon geweest wiens enige misstap op een druk plein op onverklaarbare wijze een explosie van veren, stof en klappende handen veroorzaakt. Als de letterlijke definitie van besluitvorming met vogelgrenzen op je afkomt, kan het lijken alsof er een miljard duiven in Parijs moeten zijn. Eigenlijk zijn er slechts 80.000 - ongeveer één op de 25 menselijke Parijzenaars - maar zelfs dit aantal kan grote schade aanrichten. Maar hoe zijn ze hier gekomen?
De gloriedagen van de Parijse duif
In tegenstelling tot mensen, als duiven uit hun bed worden gescheurd, in een kooi worden gestopt, in het midden van nergens worden verdreven en aan de kant van de weg worden achtergelaten, kunnen ze, zonder veel moeite en zonder technologie, hun weg terug naar huis vinden. Deze aangeboren vaardigheid maakt ze ideale kandidaten voor een baan bij de post.
Een close-up van een Parijse duif │ © cedric Martinez / Flickr
Voor Parijs kwam het schitterende moment van de duif tijdens de Frans-Pruisische oorlog van 1870 tot 1871. Op 2 september, slechts zes weken in vijandelijkheden, gaf keizer Napoleon III zich over aan Sedan. Meteen viel het Tweede Keizerrijk omver en werd de hoofdstad omringd door Pruisische strijdkrachten.
Gedurende de vier en een halve maand van de belegering werden alle normale communicatiekanalen afgesloten. In de eerste weken wisten een paar buitengewoon moedige postbodes door de vijandelijke linies te glippen. Veel meer werden gevangen genomen en gedood. In oktober waren alle pogingen gestopt. Vanaf dat moment was de enige manier om een bericht in Parijs te krijgen, het gebruik van een postduif.
Een gravure van postduiven uit het Harper's New Monthly Magazine, nr. 275, april 1873 │ | © Unknown author / WikiCommons
De vogels werden voor het eerst uit Parijs geëscorteerd in een luchtballon door iemand die voorgoed wilde vertrekken. Zodra de ballon was geland, werd een enkele vogel losgelaten. De terugkeer naar de duiventil van de stad, aangekondigd door een luidende bel, zou betekenen dat de rest levend was ontsnapt.
De duiven werden vervolgens in het geheim vervoerd naar een van de twee bases in Tours en Poitiers. Daar rustten ze, poetsten ze en vulden zich met graan, klaar voor de terugreis. Omdat de steden respectievelijk 200 km en 300 km verwijderd zijn, werden de vogels met de trein zo dicht bij Parijs genomen als veilig werd geacht. Op het laatste moment werden ze geladen met hun verzendingen en vrijgegeven. Het eerste bericht, gedateerd 27 september, bereikte Parijs op 1 oktober.
Maar de Pruisen waren niet dom. Zich voortbewegend op de creatieve postdienst van de Parijzenaars, kregen soldaten het bevel om te schieten op alle duiven die ze boven het hoofd zagen en werden valkeniers opgeroepen voor het leger.
Gelukkig hadden Parijzenaars nog een paar trucjes voor de boeg. Dezelfde boodschap werd bij maar liefst 35 vogels gevoegd en deze werden op verschillende dagen in groepen vrijgegeven, waardoor de kans groter werd dat één vogel en zijn lading voorbij de aanval van kogels en roofvogels kwamen.
Een duif met zijn rug naar Parijse daken │ | © Luc Potage / Flickr
Toen René Dagron, een getalenteerde fotograaf, bedacht hoe hij honderden documenten kon samenvoegen op één klein rolletje microfilm, nam het potentieel van de duivenpost bijna exponentieel toe.
Tegen de tijd dat het beleg voorbij was en de dienst op 1 februari 1871 werd beëindigd, waren meer dan een miljoen berichten met succes bezorgd. De duiven werden vervolgens geveild als eigendom van de staat, wat een gemiddelde prijs van één frank en 50 centimes opleverde.
Het succes van de missie werd opgemerkt door machten in heel Europa en al snel had elk leger op het continent zijn eigen duivenafdeling.
De waardeloze dagen van de Parijse duif
Veel van de duiven in Parijs van vandaag, die worden achtervolgd door kinderen en beschaamd door gemeenvaardige volwassenen, zijn de verre afstammelingen van deze heroïsche vogels uit de 19e eeuw, of in ieder geval degenen die sluw genoeg waren om te ontsnappen uit gevangenschap.
Een meisje dat tussen de duiven speelt │ | © Geoffrey Etwein / Flickr
Hoewel ze niet worden beschoten door Pruisische soldaten of (nog) niet worden opgejaagd door supersnelle slechtvalken, wordt hun niet precies de liefde getoond door de Franse autoriteiten. Volgens de Franse wet is het verboden duiven te voeren in Parijs. Als u dat wel doet, krijgt u mogelijk een boete van 450 € (US $ 481).
Onverschrokken is de afgelopen jaren een subcultuur van nachtvogelvoeders ontstaan. Van alle dingen die je in het donker door de politie in een park kunt doen, moet broodkruimels onder een boom vol duiven het meest bizar zijn. Toch elk voor zich!
Er zijn verschillende legitieme redenen waarom mensen geïrriteerd raken bij deze nourrisseurs (en vermoedelijk nourrisseuses). Voeding leidt tot overbevolking, wat op zijn beurt leidt tot meer concurrentie, agressie en ziekte. Deze middernachtfeesten zullen ook knoeien met de biologische klokken van de vogels.
Illegale duivenvoeding in Parijs │ | © Raban_Holzner / Flickr
Meer duiven betekent ook meer duivenpoep.
Deze kwestie van fecaal belang heeft recentelijk gevolgen gehad voor een onderverdeling van de Parijse politie. Een vakbond van de STJA (Service du traitement judiciaire des accidents), die zich bezighoudt met dodelijke of ernstige ongevallen op de wegen van Parijs, heeft officieel een klacht ingediend bij de Préfecture de Police over de schade die duiven aan hun busjes toebrengen.
Blijkbaar hebben ze hun intrek genomen in de bomen langs de parkeerplaats van de dienst en laten ze elke avond een hete puinhoop op de voorruiten vallen. Er zijn berichten van leden van het publiek die wijzen, lachen en foto's maken van agenten die ze schoonschrobben.
Het is begrijpelijk dat de mannen en vrouwen van de STJA zich zorgen maken dat ze het mikpunt van elke grap worden.
