Volgens het Vluchtelingenagentschap van de VN heeft het aantal ontheemden wereldwijd 65, 3 miljoen bereikt. In een tijdige tentoonstelling werkte de Annenberg Space for Photography samen met de VN om Refugee te produceren, een tentoonstelling met het werk van vijf fotografen die de veelheid aan vluchtelingenervaringen wereldwijd uitbeelden. Een van die fotografen is Graciela Iturbide, wiens werk kijkers naar haar geboorteland Mexico brengt, evenals naar Colombia, waar migrerende werknemers en binnenlands ontheemde inheemse mensen worstelen om te overleven in precaire omstandigheden.
Graciela Iturbide 2015 Buenaventura, Colombia Kinderen in Puente Nayero spelen een geïmproviseerd potje tafelvoetbal. Het succes van de humanitaire ruimte Puente Nayero heeft de inwoners van de naburige straat Punta Icaco aangemoedigd om te beginnen met het organiseren van hun eigen humanitaire ruimte.
Sinds het begin van de jaren zeventig heeft Iturbide's werk haar in nauw contact gebracht met verschillende inheemse bevolkingsgroepen. In het verleden heeft ze het leven en de levensstijl van de Seri-indianen in de Sonora-woestijn en vervolgens het Juchitán-volk in Oaxaca verkend. Ze fotografeerde ook Latino-gemeenschappen in Oost-Los Angeles, als onderdeel van het fotoboekproject A Day in the Life of America.
Haar werk wordt al lang geprezen als het injecteren van een magisch realisme of poëzie in het dagelijks leven en dat is gedeeltelijk de bedoeling van de kunstenaar - zoals ze onlangs tegen de BBC zei: 'Het is mijn bedoeling om naar het leven te kijken alsof het deel uitmaakt van poëzie.' Tegelijkertijd beschouwt Iturbide alle fotografie als documentair en noemt de camera 'een voorwendsel om de wereld te kennen'.
Graciela Iturbide 2015 Buenaventura, Colombia Kinderen spelen op straat in de humanitaire ruimte Puente Nayero. Hoewel het geweld binnen de humanitaire ruimte dramatisch is afgenomen, lopen leden van de gemeenschap nog steeds risico als ze buiten de perimeter stappen om werk of school bij te wonen.
De werken die te zien zijn in Refugee raken de kijker in een meer ongefilterde documentaire stijl. Door de kenmerkende zwart-witbeelden van de fotograaf krijgen kijkers een vertrouwde intimiteit met de bijzonderheden van het lot van deze mensen - ontheemde kinderen in Colombia krabben geïmproviseerde games bij elkaar of spelen in straten die alleen worden bewaakt door een schijn van veiligheid in een geïmproviseerde humanitaire ruimte.
Op andere foto's neemt Iturbide kijkers mee naar een Mexicaanse opvang die wordt gerund door vrijwilligers uit de gemeenschap. Migranten uit El Salvador en Honduras wachten op maaltijden tijdens de grotere, langere wachttijd om asiel te krijgen; sommigen worden verliefd, sommigen zoeken werk terwijl het leven doorgaat in het opvangcentrum, waarvan de muren zijn bedekt met muurschilderingen door bewoners uit het verleden, ter herdenking van gewelddaden tegen migranten of geschiedenis van verzet. 'Om geen land te hebben, geen identiteit te hebben, is het alsof je je ziel verliest', zegt de fotograaf in de begeleidende film van de tentoonstelling, die de ervaringen van Iturbide en de andere bekende fotografen in het veld documenteert.
Graciela Iturbide 2015 Tenosique, Mexico Dit jonge stel uit Honduras ontmoette elkaar in opvangcentrum La 72 en werd verliefd. Gedurende de bijna drie maanden dat ze op La 72 zijn geweest, hebben ze zich aangemeld en goedgekeurd voor de vluchtelingenstatus. Ze zijn klaar om een nieuw leven te beginnen in Mexico.
Los Angeles, waar de show te zien was, heeft een eigen vluchtelingencrisis. In het afgelopen jaar is het aantal daklozen toegenomen tot 47.000 mensen in de provincie LA, waarvan tweederde in geïmproviseerde schuilplaatsen en sloppenwijken in de straten van de stad, meldt The LA Times. Tijdens een artist talk eerder dit jaar op de Annenberg legde Iturbide uit welke impact het maatschappelijk middenveld kan hebben als we onze aandacht op de kwesties richten. 'Het is aan ons', zei ze.
Als een van de belangrijkste en meest invloedrijke Latijns-Amerikaanse fotografen van haar generatie, vertoont Iturbide geen tekenen van stoppen. Haar extractie van poëzie uit het alledaagse is misschien wel precies de perspectiefverschuiving die nodig is om actie te inspireren.
Graciela Iturbide 2015 Tenosique, Mexico Deze vluchteling bouwt een dak boven de speeltuin van La 72. Op de muurschildering achter hem staan enkele van de ergste gewelddaden tegen vluchtelingen en migranten in Mexico, waaronder het bloedbad in San Fernando in 2010.
