De in Rusland geboren joodse Dorothy Bohm werd naar Engeland gestuurd om te ontsnappen aan de nazi-vervolging in 1939. Ze studeerde fotografie in Manchester, vestigde zich als fotograaf op zich, reisde veel over de hele wereld en hield meerdere succesvolle solotentoonstellingen. Uiteindelijk beïnvloedde Bohm ook de geboorte van The Photographers Gallery in Londen - een van de belangrijkste fotografie-instellingen ter wereld - die fotografie viert als een medium en beeldende kunstvorm.
'Ik heb mijn hele leven foto's gemaakt. De foto vervult mijn diepe behoefte om te voorkomen dat dingen verdwijnen. Het maakt vergankelijkheid minder pijnlijk en behoudt een deel van de speciale magie die ik heb gezocht en gevonden. Ik heb geprobeerd orde te scheppen uit chaos, om stabiliteit te vinden in flux en schoonheid op de meest onwaarschijnlijke plaatsen. ” - Dorothy Bohm.
Nadat ze op 14-jarige leeftijd naar Engeland was verhuisd, voegde Dorothy Bohm zich bij haar broer Igor, die toen al in Manchester studeerde en vervolgde haar eigen studie aan het Manchester College of Technology. Op het treinstation, bij haar vertrek uit Litouwen (waar het gezin eerder naar was geëmigreerd), gaf haar vader haar een Leica-camera en zei 'het kan nuttig zijn' in een intuïtief, levensveranderend gebaar. Het was in Manchester waar ze haar toekomstige echtgenoot Louis Bohm zou ontmoeten, een Poolse jood, die later voor een biochemisch bedrijf zou werken; een baan die verantwoordelijk zou worden voor het verhuizen en reizen van het gezin over de hele wereld. Na het behalen van haar diploma werkte Dorothy vier jaar als assistent-fotograaf en zette haar werk in zwart-wit voort, wat haar ertoe dwong om in 1946 eindelijk haar eigen studio te openen: Studio Alexander. De kleine portretstudio zou Louis de eerste jaren van hun huwelijk financieel steunen.
Erkend als Britse staatsburgers in 1950, verhuisden Dorothy en Louis Bohm naar Londen. Toch zou het gezin gedurende het decennium in verschillende landen wonen, waaronder Frankrijk, New York, San Francisco, andere locaties in de VS en Mexico, en uiteindelijk terugkeren naar Hampstead in Londen. Het was in deze periode dat Dorothy begon te experimenteren met Afga kleurenfilm, gericht op straatfotografie buiten, maar bleef voornamelijk werken met zwart-wit. Haar eerdere ervaring met portretten wakkert een passie aan voor het vastleggen van mensen: hun locaties, interacties en kenmerken, die ze begint aan te scherpen om haar eigen warme en unieke stijl te creëren. Eind jaren vijftig kregen Dorothy en Louis samen twee kinderen. Hierna, terwijl haar portfolio en ervaring als fotograaf was vergaard, werd Dorothy ook gecontacteerd door het Rode Kruis met nieuws over het gezin dat ze 20 jaar geleden in Litouwen achterliet: haar ouders en broer en zus hadden op miraculeuze wijze de meedogenloze omstandigheden van de concentratiekampen overleefd en zou zich bij haar voegen in Londen.
Het duurde echter tot 1969 voordat Dorothy Bohm haar eerste solotentoonstelling had bij het Institute of Contemporary Arts, getiteld People at Peace. Zelfs in Londen waren er gedurende deze tijd maar weinig fotografietentoonstellingen, maar het succes van de tentoonstelling was zo groot dat het in 1971 opriep tot de creatie van Londens eigen eerbetoon aan de fotografische wereld: The Photographers Gallery. Omdat het de eerste galerij ter wereld was die uitsluitend aan fotografie was gewijd, waren zowel Dorothy als collega-vrouwelijke fotograaf Sue Davies essentieel voor de oprichting en voortzetting ervan. Sinds de opening is de galerij de afgelopen vier decennia verhuisd, gegroeid en heeft het een aantal van de meest iconische en invloedrijke werken van de 20e en 21e eeuw tentoongesteld. Vanaf de jaren zeventig werd Dorothy Bohm beroemd toen haar werk voor het eerst werd gepubliceerd in een boek met de titel A World Observed with a foreword van de bekende Engelse kunstenaar Roland Penrose, en meer van haar werk werd tentoongesteld over haar reizen in Zuid-Afrika.
