De Amerikaanse fotograaf Tony Vaccaro heeft vanaf de frontlinie zo'n 8000 arresterende beelden van de Tweede Wereldoorlog vastgelegd. Na de oorlog werd hij een succesvolle mode- en lifestylefotograaf bij publicaties van wereldklasse zoals Harper's Bazaar. Ter ere van zijn nieuwe tentoonstelling Tony Vaccaro: War, Peace, Beauty en de première van 14 november van zijn eigen HBO-documentaire Underfire: The Untold Story of Pfc. Tony Vaccaro, we spraken de man zelf over zijn ongelooflijke 80-jarige carrière.
White Death PVT Henry I. Tannenbaum Ottre België 1945 © Tony Vaccaro
Je carrière beslaat een verbazingwekkende acht decennia. Hoe ben je begonnen als fotograaf?
Ik wilde beeldhouwer worden, maar mijn professor in de cameraclub van Isaac E. Young High School zei: 'Tony, je bent een geboren fotograaf.' Zijn naam was Bertram Lewis en het was 1941. Ik was 18 jaar oud.
Jackson Pollock East Hampton 1953 © Tony Vaccaro
Je hebt meer dan 8000 foto's gemaakt tijdens je tijd als infanterist in de frontlinie in de Tweede Wereldoorlog. Hoe was het om een van de meest gruwelijke gebeurtenissen uit de geschiedenis te documenteren? Wat was je doel om deze momenten vast te leggen?
Ik wist dat ik de gelegenheid had om de toekomst te vertellen wat er nu gebeurde. Ik was in 1939 voor het fascistische Italië weggelopen, dus ik wist hoe het fascisme levens verpestte. Mijn mede-GI's wisten niet wat er aan de hand was; ze wisten niet echt waarom we naar Europa gingen; ze waren naïef. Er was geen uitleg aan hen of wie dan ook. Ik moest foto's maken.
Meer dan de helft van je foto's uit de oorlog is verloren gegaan. Wat zijn voor u de gevolgen van die vervolgens 'verloren' momenten in de tijd?
Een negatief is als een kind. Negatieven die ik naar mijn zus Gloria in New Rochelle mailde, werden op een tafel bij een open raam bewaard. Negatieven in de kelder van de Stars and Stripes-kantoren werden verwoest door een zeldzame overstroming. Andere fotografen waadden naar beneden om hun kluisjes met werk op te halen; mijn foto's bleven rotten totdat ik terugkwam van de opdracht.
Kiss of Liberation St Briac Sur Mer Frankrijk 1944 © Tony Vaccaro
Na de oorlog ging je aan de slag bij verschillende publicaties - Life, Harper's Bazaar, Newsweek - die je artistieke traject veranderden. Je ging van het vastleggen van enkele van de meest angstaanjagende beelden van de geschiedenis tot enkele van de mooiste als modefotograaf. Hoe heeft dit uw esthetiek veranderd? Jouw kijk op het medium?
Fleur Cowles huurde me in nadat ze alleen mijn oorlogsfoto's had gezien. Ze zei: 'Kun je mode in deze stijl maken?' Ik zei: "Natuurlijk." Dus ik liet modellen door de straten rennen en ik nam veel foto's terwijl de modellen het niet verwachtten. Na verloop van tijd kon ik alles wat kunstmatig was verwijderen, zelfs poses. Ik plaatste mijn onderwerpen in een omgeving - hun favoriete omgeving - en daarna maakte ik foto's.
Je hebt enkele van de belangrijkste figuren uit de geschiedenis gefotografeerd: Pablo Picasso, Jackson Pollock, John F. Kennedy, Sophia Loren. Heeft u een favoriet onderwerp? Een favoriete foto?
Duchamp. The Dark Face. Genomen om 4 uur. Technisch en artistiek uniek. We brachten vele dagen samen door. Hij had een heel kleurrijke persoonlijkheid. Maar Frank Capra was mijn favoriete vak. Hij behandelde me als royalty. We ontmoetten elkaar in Monte Cassino toen hij na WO II de ruïnes filmde. Hij had in Hollywood kunnen blijven.
Marcel Duchamp © Tony Vaccaro
Kun je ons een van je favoriete verhalen vertellen over een van je foto's?
Op een avond ging ik naar een nachtclub op 59th street; Ik denk dat het de Stork Club was. Carmen del Orefice was in de club en liep heen en weer op een podium met andere schoonheden. Ik hield van haar wandeling. Ze maakten haar naam bekend terwijl ze liep. De volgende dag belde ik Eileen Ford en vroeg of ze haar vertegenwoordigde. Ze zei ja." Ik zei: "Ik zou haar graag meenemen naar Puerto Rico voor een modelopdracht." Sommige van die foto's staan in deze show! En Carmen modelleert af en toe nog steeds. Ik herinner me dat ik haar voor het vliegtuig nam om de piloten te ontmoeten. Terwijl we nog in de cockpit zaten, sloeg Bobby Thomson een beroemde homerun voor het honkbalteam New York Giants.
Je gaat nog steeds sterk. Wat fotografeer je nu?
Mijn kleinkinderen! Ik draag altijd mijn M3 Leica uit 1947. Ik fotografeer elke dag wat me interesseert.
Je staat op het punt de première van je eigen HBO-documentaire te zien. Wat hoop je dat het publiek wegneemt en leert van je werk?
We moeten voor deze aarde zorgen!
