Het USC Fisher Museum staat vol met afval. Kleurrijke stukjes plastic zijn over land en zee gereisd, gekocht, verkocht, weggegooid, verzameld, gecatalogiseerd en geremixed tot kunst. Nee, het is geen grap waar je niet mee bezig bent. It's Gyre: The Plastic Ocean, een activistische kunsttentoonstelling waarin 25 internationale kunstenaars kunst maken van gevonden afval terwijl ze het bewustzijn vergroten over de impact op oceanen en dieren in het wild.
De show is te zien tot en met 21 november 2015 en is een esthetische maalstroom, de moeite waard om doorheen te waden.
Pam Longobardi's 'Bounty Pilfered' © Marnie Sehayek
Een oceaanwervel is een enorme draaikolk die bestaat uit netwerken van stromingen, aangemoedigd door wind en de rotatie van de aarde. Er zijn vijf grote gyres in de oceanen van de wereld, die enorme hoeveelheden zee-afval verzamelen - de overgrote meerderheid is plastic. De North Pacific Gyre, de thuisbasis van de beruchte Great Pacific Garbage Patch, beslaat een gebied dat ongeveer tweemaal zo groot is als de Verenigde Staten. Het is het grootste ecosysteem op aarde, waar plastic door zeedieren en zeevogels vaak wordt aangezien voor voedsel, wat ernstige gezondheidsproblemen en de dood tot gevolg heeft.
Kunstenaar Dianna Cohen en Curator Ariadni Liokatis van het Fisher Museum © Marnie Sehayek
Veel van de werken in Gyre halen afval uit de oceaan en de galerij in om het publiek te confronteren. 'Deze plastic voorwerpen komen ons achtervolgen', zegt Pam Longobardi over haar Drifter's Project. De kunstenaar is een van de belangrijkste orkestrators van de tentoonstelling, die een voortzetting is van een project dat in 2013 begon als een expeditie voor het verzamelen en opschonen van gegevens van kunstenaars, wetenschappers en beleidsmakers langs de kust van Alaska. Tijdens de reis verzamelde Longobardi duizenden stukken afval die nu haar werk vormen, 'Bounty Pilfered', een enorme zwarte hoorn des overvloeds van gevonden afval in de hoofdgalerij van het museum. Het stuk is schokkend en biedt een vraatzucht aan Technicolor-afval alsof het zegt: 'Eet dit.' Het is geen toeval dat het stuk de initialen deelt met British Petroleum - voor haar doemt de herinnering aan de olieramp in de Golf van 2010 op. Volgens haar 'is dit werk een bewijs, een getuigenis van een misdaad tegen de natuur'.
'Economies of Scale' door Pam Longobardi © Marnie Sehayek
Voor haar stuk 'Economies of Scale' toont de kunstenaar stukjes gevonden plastic in een lineaire schaalprogressie over de galeriewand. Te beginnen met een enkele kraal piepschuim, worden de stukjes steeds groter en eindigen ze met een vervormd stuk plastic dat een verontrustende gelijkenis vertoont met een menselijke schedel. Als een golf van hiërogliefen spelen het geërodeerde speelgoed en de vertrouwde huishoudelijke voorwerpen op elkaar in om een poëtisch verhaal te suggereren, deels een grillig voorgevoel. 'Voor mij zijn dit berichten - de oceaan communiceert met deze materialen en ik vertaal het in vormen die andere mensen kunnen zien', legt ze uit. Longobardi beschouwt haar werk als onderdeel van de culturele archeologie van onze tijd. Ze wijst naar het vuil op de muur en zegt: 'Dit zullen de toekomstige fossielen zijn die archeologen vinden. Het maakt al deel uit van de geologie. '
Kijkers bespreken de 208 Produce-tags van Steve McPherson (inclusief die welke zijn beïnvloed door licht, hitte, onderdompeling, getijdenkrachten, vingers en stormen) © Marnie Sehayek
Net als veel van de andere kunstenaars in de tentoonstelling is Longobardi in gelijke mate een activist en neemt haar werk haar vaak buiten de traditionele galerieruimtes. In samenwerking met CEO van Plastic Pollution Coalition, Dianna Cohen, creëert ze een duurzame samenleving door middel van het Plastic Free Island Project in Kefalonia, Griekenland. Bij de opening van de show vind ik Cohen tussen een groep enthousiaste luisteraars terwijl ze een opruimproject in Griekenland beschrijft: 'Op een ochtend espresso drinkend aan de kust in Asos, zagen we een zeegrot en besloten we ernaar toe te zwemmen. We zwommen binnen via een zee-ingang in de baai, die echt op de Pirates of the Caribbean leek ', vertelt Cohen romantisch. 'Het was een beetje verlicht door het licht dat van buiten kwam en terwijl onze ogen zich aanpasten, keken we omhoog. Het zag eruit alsof het vol met gekleurde schatten zat. Maar het was echt plastic afval. '
'Owl Real' van Dianna Cohen © Marnie Sehayek
Cohen staat aan het roer van Plastic Pollution Coalition, een non-profitorganisatie die plasticvervuiling probeert te stoppen door middel van initiatieven om het meetbaar te verminderen en het publiek voor te lichten over de giftige gevolgen ervan. Ze is ook een praktiserend kunstenaar en werkt de afgelopen 25 jaar met plastic tassen als haar belangrijkste materiaal. Haar stuk 'Owl Real' is een collage van plastic zakjes voor eenmalig gebruik, aan elkaar genaaid tot een lappendeken van woorden, logo's, vorm en kleur. 'Plastic vertegenwoordigt de toekomst en technologie en het beste van de mensheid', legt ze uit. 'Maar te veel plastic objecten zijn ontworpen met een beoogde veroudering. Het is een onverantwoord gebruik van een waardevol materiaal dat nu onze wereld vervuilt en onze gezondheid aantast. ' Ze hoopt dat haar kunstwerk een aanzienlijke verschuiving veroorzaakt in de houding van consumenten ten opzichte van duurzamere keuzes, te beginnen met gewoon nee te zeggen tegen plastic producten voor eenmalig gebruik, zoals tassen en flessen.
Detail van 'Pack Dogs' door Cynthia Minet © Marnie Sehayek
Aan de andere kant van de galerij lonken de gloeiende figuren van 'Pack Dogs' van Cynthia Minet. De levensgrote model husky's zijn volledig gemaakt van afgedankte kunststoffen, intern verlicht zoals het noorderlicht van Alaska. Het stuk maakt deel uit van de serie Unsustainable Creatures van de kunstenaar, die doorgaat in de aangrenzende galerij met een enorme rode olifant en twee haviken opgehangen in een tuimelend paringsritueel. Minet bevestigt snel dat de niet-duurzame wezens in feite ons zijn. 'Deze dieren zijn stand-ins voor mensen en vertegenwoordigen onze totale afhankelijkheid van kunststoffen, petrochemicaliën en elektriciteit', legt ze uit. 'We zijn vastgeketend op dezelfde manier als gedomesticeerde dieren voor ons werken.' Minet, een inwoner van Los Angeles, is niet bang om haar handen vuil te maken en duikt regelmatig in de buurt van haar studio in het Brewery Arts Complex om haar beeldhouwmaterialen te vinden.
Detail uit Fran Crowe's 'Souvenir Packs' © Marnie Sehayek
Over het algemeen zijn de diverse werken in Gyre net zo mooi als spookachtig. Nadat hij de plaats heeft vernield, wordt de kijker omringd door de opzettelijke verwaarlozing van onze wegwerpmaatschappij. Een wandeling door de tentoonstelling zal zelfs de meest ongevoelige kijker zeker inspireren om even te pauzeren en zich af te vragen hoe de dingen anders kunnen zijn en wat we kunnen doen om ten goede te veranderen.
