Het Indiase subcontinent heeft talloze internationaal bekende artiesten voortgebracht, van wie velen wereldwijd miljoenen op de veiling halen. Enkele van de meest succesvolle en innovatieve kunstenaars uit India zijn vrouwen, en hun uiteenlopende praktijken verkennen een breed scala aan thema's, van identiteit en geheugen tot politiek, geschiedenis en hedendaagse cultuur. We brengen je tien van de beroemdste hedendaagse vrouwelijke Indiase kunstenaars.
Shilpa Gupta
De interdisciplinaire praktijken van Shilpa Gupta maken gebruik van interactieve video-, fotografie-, installatie- en performancekunst, waarbij ze afhankelijk zijn van publieksparticipatie en een reeks thema's onderzoeken, van consumentencultuur tot verlangen, veiligheid, religie, nationalisme en mensenrechten. Functionerend als een interactief videospel, bevat haar reeks videoprojecties getiteld Shadow (1, 2 en 3) de gesimuleerde schaduwen van de kijkers, vastgelegd door een live camera. De schaduwen worden geprojecteerd op het witte scherm en werken samen met andere schaduwen die worden gecreëerd door objecten, poppen, huizen, vogels en andere figuren die dansen, springen en lopen. Gupta is een van een jonge generatie Indiase kunstenaars wiens werk reageert op de postkoloniale maatschappelijke verdeeldheid van het land. Ze vervaagt vaak, trekt ze opnieuw en wist de geopolitieke grenzen, zoals in 100 Handgetekende kaarten van India (2007-2008), bestaande uit met de hand getekende kaarten door kijkers uit het hoofd, of haar titelloze werk met een gele politie tape vlag leest: "Er is hier geen grens."
Bharti Kher
De zelfklevende, kant-en-klare bindi - een traditionele Indiase voorhoofddecoratie - staat centraal in de praktijk van Bharti Kher en nodigt uit tot ambivalente betekenissen, oscillerend tussen traditie en moderniteit. Kher gedijt bij het maken van kunst die verkeerde interpretaties, misvattingen, conflicten, veelheid en tegenstellingen weergeeft, waarbij hij menselijk drama en het hedendaagse leven onderzoekt. De bindi verschijnt zowel in haar schilderijen als in haar sculpturale installaties, waarbij ze de rol van vrouwen in een traditioneel land uitdaagt en verwijst naar de traditionele spirituele betekenis van het 'derde oog'. Haar recordbrekende The Skin Speaks a Language Not Its Own (2006) toont een dode of stervende olifant van glasvezel bedekt met glanzende bindis. Haar werk houdt zich verder bezig met allegorische verhalen, fantastische wezens, magische beesten en mystieke monsters, zoals te zien is in andere op dieren gebaseerde stukken zoals Misdemeanors. An Absence of a Assignable Cause (2007) is een levensgrote replica van het hart van een blauwe vinvis, gebaseerd op de verbeelding van de kunstenaar, en benadrukt het romantische idee van een 'groot hart' en de mysteries die het hart binden aan concepten van liefde, leven en dood.
Bharti Kher - Een afwezigheid van een toewijsbare oorzaak © Jennifer Boyer / Filckr
Zarina Hashmi
Met papier als haar primaire medium en een minimale vocabulaire die rijk is aan associaties, creëert Zarina Hashmi abstracte werken die resoneren met haar levenservaringen met ballingschap en onteigening en het concept thuis - of dat nu persoonlijk, geografisch, nationaal, spiritueel of familiaal is. Haar contemplatieve, poëtische oeuvre omvat houtsneden, etsen, tekeningen en afgietsels gemaakt van papierpulp. Haar handgemaakte en kalligrafische lijnen vormen een verbindend element in haar composities. Taal staat centraal voor de kunstenaar. Letters from Home (2004) toont een serie prints gebaseerd op brieven van haar zus Rani, die in Pakistan woont. In een Tate-video-interview vertelt Zarina hoe het ontvangen van die brieven haar hielp haar identiteitsgevoel te behouden. Handgeschreven Urdu is bedekt met kaarten en blauwdrukken van verre huizen en plaatsen, met de schaduwen van belangrijke momenten en indrukken van plaatsen die relevant zijn voor het leven van haar familie.
Nalini Malani
Het concept van de overstegen grens vormt de kern van Nalini Malani's praktijk, die put uit literatuur, mythologie, geschiedenis en persoonlijk leven om kunst te creëren die relevant is voor alle culturen. Van tekeningen tot schilderijen, geprojecteerde animaties, schaduwspel, video en film, de kunstenaar plaatst traditie naast modernistische elementen om urgente kwesties met betrekking tot de hedendaagse samenleving aan te pakken. Haar familie werd beïnvloed door de partitie van 1947 - een thema dat Malani dierbaar is, zoals te zien is in Remembering Toba Tek Singh (1998), een video geïnspireerd op het korte verhaal met dezelfde titel van Sadat Hasan Manto. Malani gebruikt de symboliek van de dood van Bishen Singh - een psychiatrische patiënt die, terwijl hij weigert tijdens de partitie naar India te verhuizen, sterft in niemandsland tussen de twee grenzen. Malani onderzoekt dus de effecten van Partition op het leven van mensen en ze breidt deze verkenning uit tot het effect van de nucleaire testen in Pokhran, Rajasthan. Malani's interesse in Cassandra ligt in haar overtuiging dat ieder van ons inzichten en instincten heeft. Haar tentoonstelling uit 2014 getiteld Cassandra's Gift in Vadehra Art Gallery richtte zich op de mogelijkheid dat de mensheid de gebeurtenissen van de toekomst voorspelt en echt 'luistert' naar wat er om hen heen gebeurt.
Rina Banerjee
Een liefde voor inhoud, stof en textuur, in combinatie met ervaring in het leven in gemeenschappen van gemengde culturele / raciale locaties, vormen de basis voor Rina Banerjee's poëtische multimediale werken. Ze definieert haar oeuvre als een verkenning van 'specifieke koloniale momenten die plaats en identiteit opnieuw uitvinden als complexe diasporische ervaringen die met elkaar verweven en soms surrealistisch zijn'. Banerjee maakt kleurrijke assemblages van textiel, modeartikelen, koloniale objecten, meubels, taxidermie en organische materialen, afkomstig uit de junkwinkels in New York en omgevormd tot objecten met een nieuwe betekenis. Ongewone materialen zijn onder meer taxidermied alligators, houten kinderbedjes, visgraten, struisvogeleieren, veren en antiek meubilair. Hoewel de hybriditeit van haar werken een weerspiegeling is van haar kosmopolitische achtergrond, is de beeldtaal die ze creëert geworteld in mythologie en sprookjes. Neem me, neem me… to the Palace of Love (2003) is een installatie die in 2011 werd getoond in het Musée Guimet in Parijs. Het betoogde een verhandeling over haar afkomst en de westerse-oriëntalistische kijk op het oosten en omvatte een roze plastic paviljoen in de vorm van de Taj Mahal om een uitzicht op India op te roepen door middel van roze getinte glazen, kenmerkend voor de koloniale Britse aanwezigheid in India - met een centrale assemblage van 'exotische' materialen.
Dayanita Singh
Dayanita Singh creëert merkwaardige verhalen over het dagelijks leven via het fotografische medium en geeft visuele expressie aan een landschap dat de verbeelding van de kunstenaar naast de echte wereld plaatst. Haar zwart-witfoto's worden gepresenteerd in een installatie getiteld Museum, maar ook in haar favoriete medium: het boek. Papier heeft een bijzondere betekenis voor Singh. De kunstenaar portretteert iedereen, van de hogere klasse tot aan de rand van de samenleving, en geeft een brede kijk op het hedendaagse India. Mona Ahmed is een terugkerende figuur in haar werk; sinds hun eerste ontmoeting in 1989 in opdracht van de London Times - een eunuch die op een begraafplaats in Old Delhi woonde, een dubbele verschoppeling die door haar familie en de eunuchgemeenschap werd afgewezen. Singh's weergave van Mona is een verkenning van mensen met gefragmenteerde identiteiten en een gebrek aan een gevoel van verbondenheid, wat het onderwerp is van het boek Myself Mona Ahmed. Singh's House of Love vervaagt de grens tussen fotoboek en literaire fictie, met beelden vergezeld van poëzie en proza die negen korte verhalen vertellen. De draagbare 'musea', zoals het File Museum (2013) of het Museum of Chance (2014), zijn grote houten constructies die in verschillende configuraties kunnen worden gerangschikt, met tussen de 70 en 140 foto's. Deze 'fotoarchitectuur', zoals Singh het noemt, stelt haar in staat om eindeloos afbeeldingen weer te geven, te bewerken en te archiveren.
Reena Saini Kallat
Reena Saini Kallat verwerkt vaak meer dan één medium in één kunstwerk. Kallat's oeuvre houdt zich bezig met de oneindige cycli van de natuur en de kwetsbaarheid van de menselijke conditie, en weerspiegelt de constante verschuivingen tussen geboorte, dood en wedergeboorte; opbouw en instorting, nederlaag en heropleving. Ze werkt vaak met officieel geregistreerde of geregistreerde namen - van mensen, objecten of monumenten die verloren zijn gegaan of spoorloos zijn verdwenen. Een terugkerend motief in haar praktijk is de rubberen stempel, een symbool van controle en van het bureaucratische apparaat - een 'gezichtsloze staat' die identiteiten verduistert en bevestigt. Kallat gebruikt sinds 2003 stempels en investeert haar werken met ironie. In Falling Fables gebruikte ze postzegels met de adressen van ontbrekende monumenten die zijn beschermd onder de Archeological Survey of India, waarbij ze vormen van architectonische ruïnes creëerde, waarbij ze de aandacht vestigde op de ineenstorting en breuk van het collectieve geheugen dat tegenwoordig in India en de rest van de wereld plaatsvindt. In 2013 creëerde ze Untitled (Cobweb / Crossings), een spinnenweb op de gevel van het Bhau Daji Lad Museum in Mumbai. Haar creatie omvatte een ton rubberen stempels met de voormalige namen van straten rondom het museum en benadrukte verloren geschiedenissen. Kallat heeft eerder het motief van het web gebruikt om zich bezig te houden met migratieproblemen en degenen die het beheersen. In 'Untitled (Map / Drawing)' volgt een ingewikkelde wereldkaart gemaakt met elektrische draden en fittingen de vaak verborgen migratieroutes van arbeiders.
[K] Reena Saini Kallat - Zonder titel (2008) - Detail © cea + / Flickr
Hema Upadhyay
Door middel van fotografie en sculpturale installatie houdt Hema Upadhyay zich bezig met noties van persoonlijke identiteit, erbij horen, ontwrichting, nostalgie en gender, reflecterend op de hedendaagse staat Mumbai - een metropool met zijn multiculturalisme als gevolg van migratiebewegingen. Een steeds terugkerend autobiografisch werk bevat foto's van zichzelf, alsof ze op zoek was naar haar eigen plek in de stad, waarnaar ze tijdens de partitie met haar familie moest migreren. In haar eerste solotentoonstelling, Sweet Sweat Memories (2001), presenteerde ze werken die spraken van gevoelens van vervreemding en verlies. De serie bevatte miniatuurfoto's van zichzelf geplakt op schilderijen die lucht- en subalterne perspectieven van Mumbai als een overweldigende nieuwe stad afbeeldden.
Sheela Gowda
Sheela Gowda bevat sculptuur, installatiekunst en fotografie met stedelijk en landelijk India en maakt werken met alledaagse materialen, waaronder gevonden en gerecyclede objecten en materialen zoals koeienmest, rode kumkum (kurkuma), wierook, mensenhaar, bladgoud, ceremoniële kleurstoffen en huishoudelijke materialen zoals kokosvezels, naalden, draden en koord. Gowda's praktijk is sterk afhankelijk van zijn proces, dat de grenzen tussen kunst en ambacht vervaagt, en vraagtekens plaatst bij de rol van vrouwelijke subjectiviteit in de context van religie, nationalisme en geweld dat het hedendaagse India vormt. En Tell Him of My Pain (2001) gebruikte meer dan 100 meter opgerolde draad geverfd met rode kumkum, opgehangen en gedrapeerd door de ruimte om een driedimensionale tekening te vormen. Het werk refereerde aan de specerijencultuur van India en de textielindustrie - traditioneel onderdeel van de ervaring van een vrouw - om de pijn van het vrouwelijke huiselijke leven in een patriarchale samenleving te benadrukken.
